polowanie na Różowy Sierpień

Blondyna miała już paznokcie obgryzione prawie do łokci a w oczach smutek i żal, nie cieszył ją nawet nowy płyn do naczyń, który wraz ze ścierką do podłogi dostała od męża na imieniny. Płyn był bardzo skuteczny ale i tak się nim nie dało pozbyć tego, co wyryte w sercu na zawsze a ściereczkę suszyła na rogach małżonka, co było praktyczne bo w górze jest cieplej i przewiewniej, więc wszystko szybko schnie. 

Nie ma lekarstwa ani na miłość, ani na bezmiłość, ale  Pani Emerytka postanowiła wziąć sprawy w swoje rączki i pomóc swojej ulubienicy przetrwać trudne chwile. Sezonu na ocieplacze nie było, więc czasu miała pod dostatkiem i wreszcie wymyśliła. Zabierze Blondynę na wczasy, Blondyna odpocznie i zapomni wreszcie o tym głupku rachmistrzu a ona może w końcu pozbędzie się cnoty, bo najwyższy czas oddać się chłopakom w myśl starego indiańskiego przysłowia o chłopakach i robakach.

Pewnego dnia, który był przecudny, dwie panie po długiej podróży wysiadły z pociągu w pewnym pięknym, portowym mieście. Była to stacja docelowa i wszyscy pasażerowie musieli opuścić pociąg, nawet ten zboczeniec, który chciał się z Blondyną bawić całą noc w zabawę „pociąg w pociągu”. Dostał za to po łbie plażowym parasolem od Pani Emerytki, która czuła się za Blondynę odpowiedzialna i przez całą podróż walczyła jak lew, przeganiając dwóch panów roznoszących piwo, całą załogę konduktorską, grupę oazową śpiewającą „Nie boję się” i czterech emerytowanych górników z kopalni budyniu jadących na kurację pt „ostatnie podrygi dziadygi”.

Wysiedli więc wszyscy z pociągu i kiedy już zachłysnęli się cudownym, morskim powietrzem, złapali bagaże i pognali na prom. Pani Emerytka tego bagażu miała dość dużo, bo jako osoba doświadczona przez życie wiedziała, co się nad morzem przyda. Parawan, parasol, młotek do wbijania pali i zabijania os i komarów, koc na plażę, dmuchany materac,  płaszcz przeciwdeszczowy, polar, gumowce i pół litra spirytusu na lekarstwo. O odzieży nie wspomnę, bo to zabiera każdy. Blondyna nigdy nad morzem nie była to zabrała głupia pipa tylko kostium kąpielowy, trochę ubrań, półkę kosmetyków i klapki. I w sercu niosła cały czas obraz Waldemara.

Tak więc szły od pociągu na prom niosąc bagaże, a gdy wreszcie dotarły, prom był już na środku wielkiej wody wioząc towarzyszy podroży, czyli  zboczeńca, górników i grupę oazową śpiewającą „Nie boję się”. Trudno, poczekają na kolejny bo wpław nie popłyną jak te łabędzie.

Mewy krzyczały jak opętane, gdy wreszcie panie zeszły z promu i uginając się pod torbami szły do miejsca przeznaczenia, czyli do dzielnicy uzdrowiskowej. Szły, szły, robiło się coraz później, bagaż wydawał się coraz cięższy, aż wreszcie dotarły do skromnego domu wczasowego „Janosik”, gdzie na werandzie było pełno ludzi. Siedzieli czekając na panią recepcjonistkę – zboczeniec, górnicy, grupa oazowa śpiewająca wiadomo co i do nich wszystkich dołączyły nasze dwie panie.

Tymczasem niebo zasnuło się ciemnymi chmurami, powiał lodowaty wiatr i zaczął zacinać deszcz. Tego lata słoneczna pogoda była w zeszłym tygodniu w piątek, nie należało więc mieć nadziei, że mimo wszystko jeszcze zaświeci słońce.