znów o tych kotach

Pamiętacie historię maleńkiego porzuconego kociaka, którego znalazły dziewczyny z Wrocławia i szukały mu potem domu? Przygarnęła go Ela a wczoraj przysłała mi zdjęcia, kociak ma się całkiem dobrze, zaprzyjaźnił się z domownikami i całym zwierzyńcem. Tym razem wszystko skończyło się dobrze, a niewiele brakowało bo tak, jak pisała Basia – kociątko było skazane na śmierć.

Powtarzam sobie, że świata nie zbawimy i nie damy rady przygarnąć tych wszystkich nieszczęść, które piszczą i szczekają szukając domu, a jednocześnie, gdy widzę kota, który chudy jak szabla skrada się do psiej miski i usiłuje ogryzać kość większą od niego to jak wyganiać z posesji, no jak? Nie dać jeść głodnemu?

Trójkolorowa przychodzi i czeka w korytarzu z językiem na brodzie, Luby ostatnio chciał jej dać chrząstkę z kurczaka ale tak, żeby podeszła i wzięła z ręki. Nie podeszła a ja się wygadałam – kochanie, ja ją na łososia wabiłam i też nie podeszła.  Nie rozgryzę tej kocicy. Włazi do domu, jak Kiciulek ją wygania to ucieka do pokoju za kanapę, psa się też nie bardzo boi bo mu musi przejść koło nosa jak chce wejść do domu a człowiekowi nie da się dotknąć. Umie już prosić, jak jest bardzo głodna a miski puste to podchodzi do nas na odległość metra i patrzy, ale tak patrzy, że od razu któreś z nas wstaje i idzie dosypać jedzenia. Łupy przynosi pod garaż, już dawno nauczyliśmy się zamykać okna w aucie bo nieraz zaspane koty jechały do Krakowa i trzeba było zawracać bo nagle z tylnego siedzenia  odzywało się pełne zdumienia -  mryyyyyyyyyyyy? Rozgadałam się, bo wiadomo, znów o tych kotach, a miałam tylko napisać o Eli, która mając wielkie serducho i  całe stado zwierzaków bez wahania  przygarnęła jeszcze jednego.

To jest właśnie Jasiek, ocalony kociak. Mówi coś do ucha Dudkowi, ciekawe co?