biedactwo

Kaśka musiała  coś zrobić na kompie Justyny, potem to jeszcze drukowała i w ramach wdzięczności poukładała jej równiutko na biurku wszystkie dokumenty, posegregowała kolorami teczki, poskładała otwarte książki i złożyła je w równy stosik na półce. 

Justyna weszła do pokoju i widząc to tylko jęknęła – ojapierdolę! Teraz nic nie znajdę! Kaśka oczekiwała słów wdzięczności i zrobiło jej się przykro, gdy zamiast podziękowań usłyszała:

 – Nie rób tego już nigdy więcej, nie dotykaj niczego na moim biurku jak ci nie pozwolę!

- Nie to nie, żyj w tym bałaganie – Kaśka wzruszyła ramionami i wyszła, zabierając swoje rzeczy. Poszła się wyżalić do Iwony.

- A prosiła cię, żebyś sprzątała? – zapytała Iwona.

- Nie, ale nie mogłam patrzeć na ten bałagan więc jak mi się drukowało to jej to wszystko ogarnęłam a ta mi zrobiła jazdę – szlochała Kaśka.

To tak jak z tą spódniczką – zamyśliła się Iwona.

- No właśnie, czemu nie nosisz tej spódniczki? Tak pięknie wyszła z tą falbanką!

- Bo cię prosiłam o przyszycie suwaka, a nie doszywanie falbanki, nie rozumiesz różnicy? Ja nie chciałam żadnej falbanki!

- Ale z falbanką wygląda o wiele lepiej! – Kaśka dalej nie rozumiała. Widocznie te dziewczyny mają zły dzień, wszystkie się na nią uwzięły albo coś.

Poszła do kuchenki, gdzie w lodówce stał tort przygotowany na specjalną okazję. Cały w ciemnej czekoladzie, z ułożoną na wierzchu kopą karmelowych nitek nie wyglądał zbyt atrakcyjnie. Gdyby ją poprosiły, to by upiekła ładniejszy i lepszy ale oczywiście nikt jej nic nie mówił. Zeszła na dół, kupiła śmietanę w sprayu i kolorowe groszki. Po 10 minutach tort wyglądał radośnie, kolorowo, po prostu pięknie,  rozeteki ze śmietany zdobiły  groszkowe różowe kwiatuszki, ślicznie.
Cokolwiek zrobi, zawsze jest źle, a tak się biedactwo stara. 

Właścicielka firmy była niezwykłą kobietą.  Wyrafinowana prostota, jaką się otaczała, budziła powszechny podziw. W pokoju konferencyjnym kończyła się narada z ważnymi klientami. Miłym akcentem na finał miał być tort i kawa z tego piekielnie drogiego ekspresu, którego dystrybucją i serwisem mieli się zająć. Tort wybierała sama szefowa. Spojrzała ze zdumieniem na przyniesione przez asystentkę ciasto wyglądające teraz jak u cioci na imieninach, wzięła łopatkę i zdejmując cukierki i śmietanę zaczęła:

Powiem za Coco Chanel: ‘Istota dobrego stylu polega na odejmowaniu, a nie na dodawaniu, dlatego nasz produkt, tak jak i ten tort, nie potrzebuje tandetnych ozdób, bo jego niepowtarzalny smak i zapach zostaną na zawsze w pamięci tak, jak i kawa z tego niepozornie wyglądającego ekspresu.

Kaśka była na stażu. Po jego ukończeniu została klientką urzędu pracy i choć bardzo się stara, w każdej firmie pozbywają się jej zaraz po okresie próbnym.