z cyklu - opowieści z Kleparza

Pani Haniu, ona dawniej za panny jeszcze robiła  w takim domu towarowym, który się spalił parę lat temu. Ożenił się z nią taki chłopak ze wsi, wziął ją tam na wieś i więcej już nie pracowała w sklepie, mieli dużą gospodarkę i tam siedzieli.

Pani Haniu, ona była z bardzo religijnej rodziny, oni tam chodzili całą rodziną do kościoła, na ścianach domu było pełno świętych obrazów, ona śpiewała w kościelnym chórze już w podstawówce, nieraz była dwa razy na dzień na mszy, matka chodziła sprzątać kościół, haftowała obrusy a ksiądz jak chodził po kolędzie to u nich zawsze jadł obiad.

Jak się wydała za tego chłopaka, to zaczęła tak jak matka. Na sumę, na nieszpory, na majowe, nie opuszczała żadnego nabożeństwa. Ten chłopak chodził z nią w niedzielę i na tym koniec, on był taki bardziej światowy, niby miał gospodarkę i w cholerę roboty ale by do kina wyskoczył, na imprezę, do spowiedzi też szedł raz w roku i od tego się zaczęło u nich robić źle. Bo ona mu powiedziała, że się przez niego musi spowiadać. On się najpierw napatrzy na te filmy a potem chce z nią robić to samo, a to grzech! Potem znowu mu powiedziała, że ksiądz na spowiedzi kazał jej zacisnąć zęby i wytrzymać, bo takie są obowiązki żony, i ma nosić ten krzyż. To on się tak wkurwił, że się wyniósł ze spaniem na piętro.

Pani Haniu, on się w końcu powiesił, tam musiało być naprawdę źle. A ona jest wdową, mieszka teraz w mieście,  syn poszedł na księdza a ona jeszcze młoda jest ale ubiera się jak stara babka,  nie da się z nią pogadać bo  zawsze o tym samym, że u Jakuba na ołtarzu róże a u Jadwigi chodzą z lampionami, a czy byłam u Anny i widziałam tego młodego wikarego i cały czas to samo. Syn to mówi, że ona uprawia czerczing. Taki styl życia podobno.

Pani Haniu, może jeszcze mandarynki, już są słodkie!