śliwowica brandy plum

Będę tu pisać o swoich osobistych sprawach, bo tu nie wpadnie dzika banda aby mnie napadać o każde słowo. 

Przyglądam się młodym, hałaśliwym dziewczynom i myślę sobie – byłam taka sama tupeciara  albo gorsza. Nie życzę nikomu aby miał w domu taką nastolatkę jaką ja byłam.

Było lato, początek lat osiemdziesiątych, ja byłam mocno niepełnoletnia a siostra tuż po maturze. Obydwie wróciłyśmy z obozów, na których pracowałyśmy przez cały lipiec – ja jako kelnerka w ośrodku wczasowym a siostra nie pamiętam gdzie więc nie napiszę, ale obydwie miałyśmy pieniądze bo płacili nam całkiem przyzwoicie.

Nawet dobrze nie rozpakowałyśmy plecaków, ważniejsze było pochwalenie się opalenizną (obydwie byłyśmy nad morzem) więc poszłyśmy do takiej wiejskiej kawiarni, gdzie schodziła się młodzież. Akurat była tam dyskoteka a my, dziewczęta młode, piękne, opalone, no, nie ma co ukrywać, najpiękniejsze z całej wsi miałyśmy powodzenie wielkie, tak więc hulałyśmy do drugiej, czyli do końca imprezy. Lato było upalne i do domu można było wejść otwartym oknem (bo matka się na nas wkurzała i mówiła, że jak która nie wróci do dziesiątej to ona zamyka drzwi i nic ją nie obchodzi gdzie będziemy spać!) A babcia zostawiała otwarte okno i na nic mamine pogróżki. Posiedziałyśmy więc jeszcze trochę z chłopakami pod domem (bo w tamtych czasach chłopak zawsze odprowadzał dziewczynę). Im się nie chciało wracać bo mieli  z 10 kilometrów a pierwszy autobus odjeżdżał jakoś po piątej i wówczas któraś z nas wpadła na pomysł, żeby jechać na prawdziwe wakacje. Bo co tak będziemy siedzieć w domu, jak mama rano wstanie to na pewno będzie wojna bo okno oknem a mama dobrze wie, że nas w nocy nie było.

O czwartej zapadła decyzja, o piątej byłyśmy na przystanku. Zabrałyśmy z domu chleb, konserwę mielonkę, koc, butelkę po śliwowicy napełnioną herbatą i  trochę ciuchów, suszarkę do włosów (!) i gitarę. Pakowanie odbywało się po cichutku, na palcach, potem się okazało, że nikt się nie obudził, choć w domu spali dziadkowie, rodzice i rodzeństwo. Na stole w kuchni zostawiłyśmy kartkę – pojechałyśmy na wakacje. Pamiętajcie, lata osiemdziesiąte, o telefonach nikomu się nie śniło! Jedzenie było na kartki, w sklepach puste półki, w pociągach potworny tłok.

Cały ten majdan zataszczyli nam na przystanek chłopaki i tam też zjedliśmy zabrany z domu prowiant. Chłopcy potem wysiedli z autobusu po drodze bo w planie podróży nie zostali uwzględnieni. Siedząc na dworcu kolejowym zastanawiałyśmy się, dokąd jechać i wreszcie decyzja – tam, gdzie pojedzie pierwszy dalekobieżny pociąg. Sprawdziłyśmy rozkład i grzecznie kupiłyśmy bilety do Wrocławia. 

Jak chcecie żeby dalej pisać to napiszę, ale nie wiem czy nie nudzę, co Wam tak będę ględzić o tej podróży, w sumie to zajmie z tydzień bo siostra w pociągu grała na gitarze a ja śpiewałam i piłyśmy herbatę z butelki po wódce i ludzie myśleli, ze jesteśmy pijane i niebezpieczne dla otoczenia, a wcale tak nie było, bo te kanapki które zjadłam jakiejś dziewczynce to nic takiego, ona grymasiła i jej nie  smakowały a mnie bardzo, były z masłem i świeżym ogórkiem, pamiętam do dziś, pycha!