lubię te malowidła

 

Nieoczekiwanie zamiast żalu i smutku czułam dotkliwy ból żołądka, ale tak dotkliwy jak atak kolki, a przecież pęcherzyka dawno nie mam. Stałam w pierwszej ławce w tym tak dobrze znanym kościele i w jednej chwili oblałam się zimnym potem. Tam zaraz są boczne drzwi i już miałam wyjść, ale jak wyjść z pogrzebu własnej matki! I robić zamieszanie, przeszkadzać. To okropne. 

Przypomniałam sobie, jak w dzieciństwie liczyłam te wzory na ścianie, jak oglądałam malowidła na suficie, jak mama upominała mnie niezbyt delikatnie, gdy gadałam z koleżanką tłumiąc niepohamowany chichot.  

Tymczasem ksiądz się modlił, organista śpiewał, a ja kurczowo trzymając się ławki prosiłam - mama nie wyrzucaj mnie z własnego pogrzebu!  I przeszło mi. 

Mama na zdjęciu przed trumną była taka ładna. Uśmiechnięta. Przed śmiercią marzyła sobie, żeby na jej pogrzeb każde z wnucząt przyniosło po jednej różyczce. I tak właśnie było. Mama miała 17 wnucząt, 14 prawnucząt i jedną praprawnuczkę. Szli starsi i młodsi, dorosłe dziewczyny, przystojni chłopcy, uczniowie i małe dzieci. Każde niosło swej ukochanej babci pożegnalną różyczkę.