przesyłam serdeczności

 Słowa mają terapeutyczną moc i ja się czasem trzymam Was jak tratwy ratunkowej. Wiele razy mam dość, buntuję się i odwlekam badania, postanawiać nie brać leków, nie kłaść się do tej piekielnej maszyny i wtedy ktoś pisze - dbaj o siebie, poczekamy tyle ile trzeba, wytrzymaj. 

Wczoraj znów musiałam jechać na echo serca bo mam niewielki problem z aortą i tego też trzeba pilnować. Pojechałam autobusem, to tylko jedna przesiadka a dzień był piękny. Nie lubię tego badania,  trzeba leżeć z biustem na wierzchu i strasznie mnie to krępuje, nic na to nie poradzę, rozum mówi, że lekarz widział niejedno i patrzy w monitor ale co z tego, jestem sztywna ze skrępowania a ciśnienie mi skacze już dzień wcześniej. 

 Martwi mnie niepewność i wycofanie, czuję się jakby za szybą. Nie wiem skąd dochodzą dźwięki, to nie jest miłe. Podam przykład - dziś wibrowała mi na ręku opaska bo dzwonił telefon i ja go nawet słyszałam ale nie wiedziałam gdzie leży i szukałam w całym domu. A może to sprawka leków. 

Kiedy jestem na ulicy i słyszę samochód to nie wiem z której strony jedzie. Jeśli w poczekalni rozmawia kilka osób to nie rozumiem nic. Niektóre dźwięki sprawiają mi fizyczny ból. Odruchowo zasłaniam się dłonią. 

Czytam na blogach, że niektórzy mają trudności z połykaniem tabletek. Ja nie mam. Załatwiam to hurtem. Biorę wszystkie w garść, wrzucam do buzi, popijam i gotowe. 

Trochę ćwiczę na piłce i na rolce. Hanka mi pomaga ćwicząc razem ze mną. 

Porządkuję dom. Posegregowałam niepotrzebne kołdry, koce i ręczniki, Hania zrobiła przegląd maskotek a Krzysiek zawiózł to wszystko do Zabierzowa do kliniki Podaj Łapę, gdzie można zostawiać te rzeczy dla Fundacji La Fauna. Tak tylko daję sygnał, że można, i że oni przyjmują i potrzebują. 

Pisze mi się z trudem. Dawniej nie nadążałam za myślami, stare kartki pełne są zapisków, które robiłam aby nie gubić myśli. Teraz siedzę, gapię się na karmnik, piszę, przerywam, kasuję. 

Przesyłam serdeczności - Klarka