kogo gościmy

 Czyli znów o pracy. 

Mieliśmy całe piętro zajęte przez niepełnosprawnych intelektualnie. Wielki podziw i szacunek dla organizatorów i opiekunek tej grupy bo to bardzo poważne zadanie. Nasz hotel nie ma zbyt wielu udogodnień dla osób z niepełnosprawnościami - są specjalne pokoje dla studentów ale dla gości hotelowych nie ma, i baliśmy się jak to będzie. Najstarsi czytelnicy pamiętają zapewne, że mam za sobą kilkumiesięczny staż w PCPR i kolejny w domu opieki, więc mam pojęcie o trudnościach związanych z takimi gośćmi. 

Mieszkali u nas prawie przez tydzień i mieli bardzo napięty program zwiedzania. W tym czasie naszym zadaniem było sprzątanie pokoi, nie ma w tym nic szczególnego, każda wycieczka jedzie po śniadaniu w siną dal a my wymieniamy ręczniki, wyrzucamy śmieci, dokładamy kosmetyki i  papier, aby mieli czysto po powrocie. Czasem w pokoju jest taki bałagan, że nie widać podłogi, wtedy nie odkurzamy.  A teraz mieliśmy niespodziankę. 

W pokojach pościelone łóżka, koło łóżka równo ustawione kapcie, w łazience poukładane na półeczce kosmetyki i rozwieszony na grzejniku ręcznik, umyte kubeczki po napojach. Nigdy jeszcze żadna grupa nie dbała tak o porządek! 

To byli dorośli ludzie z poważnymi deficytami. Cieszyli się z jazdy windą, z chodzenia po schodach, z "dzień dobry panu" i z "miłego pobytu życzymy". Nikt się do nas tak serdecznie nie uśmiecha! 

Trochę rozmawiałam z opiekunami w związku z programem, bo przypomniało mi się  spotkanie sprzed wielu lat z niepełnosprawną osobą, kiedy pewien chłopak się żalił, że nie wiadomo dlaczego wożą ich do miejsc kultu religijnego a on chciałby choć raz w życiu iść do prawdziwego kina albo do pubu. Tym razem  ta grupa miała w programie odwiedziny w Łagiewnikach , tam jest taki duży kościół. Zapytałam panią, czemu akurat tam i okazało się, że oni koniecznie chcieli zobaczyć to miejsce na żywo bo codziennie oglądają je w telewizji. I bardzo dobrze, mówisz - masz! Ja sobie myślę, że ci ludzie mieli podróż życia. 

Oprócz tego atrakcji było aż za wiele,  wracali uszczęśliwieni i zmęczeni. Kraków, Bochnia, Ojców! Ojców to prawie jak w górach! Jedynym zgrzytem na sam koniec był fakt, że kiedy należało się wykwaterować bo nadszedł czas wyjazdu, niepełnosprawni zbuntowali się i za nic w świecie nie chcieli wracać do domu. 

Myślę, że to jest całkiem miłe opowiadanie na niedzielę.