o czym gadałyśmy na przerwie

 

Bardzo, ale to bardzo nie lubię  załatwiać spraw w miejscu którego nie znam a poradnia, w której miałam mieć badane to głuche ucho, jest położona za górami, za lasami, za torami i ja w tamtym rejonie Krakowa nie byłam nigdy w życiu więc stresowałam się strasznie. Mogłam jechać taksówką, ale miałam dość czasu a w telefonie aplikację, która nawiguje w zasadzie bezproblemowo, no i mam bilet na wszystkie linie, choć to absurd bo codziennie jeżdżę jak po sznurku orka-dom to po co mi bilet na wszystkie linie , ale innego biletu nie ma, tylko taki za 169 złotych. Ale nie ma biletu na dwie linie więc zmuszają mnie do kupowania na wszystkie. Pojechałam więc komunikacją miejską. 

Pilnujcie mnie żebym się tak nie rozpisywała jak nawiedzona o wszystkim bo zamierzam napisać tylko o tym jak opowiadałam koleżankom w pracy o tej podróży, bo dla mnie to była cała podróż.

Najpierw z orki musiałam jechać do zusu a tam też trzeba z Kleparza przejść kawałek  a potem to już na Długą i pięćdziesiątką prawie do końca, tak mnie pokierowała aplikacja. No dobra, jadę jadę i końca nie widać, ale skoro telefon każe wreszcie wysiadać to wysiadam. Przeszłam przez tory bo to nie sztuka wysiąść na odpowiednim przystanku, ale gdzie jest ta ulica, gdzie jest ten dom?

Patrzę na ten wyświetlacz i czuję, że ktoś koło mnie stoi, ale tak naprawdę blisko i patrzy mi na telefon, a dzielnica owa słynie z rozbójnictwa wszelkiego, ale z drugiej strony rzecz się dzieje w samo południe. Kurde, jak ten czas leci, dawniej to się nie bałam napadów rabunkowych tylko zaczepiania namolnego -  a umów się a umów, a co taka piękna kobieta robi sama na przystanku i takie tam teksty a teraz to się nie boję. I tak spojrzałam, a to pan żul. Miał w jednej ręce tubkę z maścią i smarował sobie palec drugiej ręki ale nie o to chodzi, bo zobaczył na moim telefonie mapę z tym zielonym kółeczkiem. Dla mnie to kółeczko nic nie mówi, skąd mam wiedzieć czy mam się wrócić czy iść prosto czy w lewo czy jestem na miejscu? A on wiedział bo mi powiedział, że jak szukam tego centrum zaznaczonego na czerwono to jest ten budynek zaraz za tą uliczką za ogrodzeniem i mnie zaprowadzi. I zaprowadził.

Tak mniej więcej opowiadałam moim koleżankom a one zapytały – dałaś mu choć piątkę za to? Jak to piątkę, ja myślałam że on mnie podrywał- odparłam.

No i jeszcze opowiadałam, że doktorek pytał, na którą stronę mnie znosi przy chodzeniu, bo ja teraz chodzę jak pijak a zresztą to widać bo mam poobijane ramiona. Znosi mnie na obie strony i dlatego się obijam, najbardziej o futryny. Wtedy koleżanka zaczęła opowiadać, że miała takiego kotka którego znosiło i była z nim u weta ale nie można go było leczyć i go uśpili. No, nie pomaga. Potem jeszcze powiedziałam, że gdyby tak mnie trzeba było uśpić to nie chcę od zespołu żadnych kwiatków tylko jeśli zrobią zrzutkę to niech sobie kupią odkurzacz ze zwijanym kablem. A potem już grupa wyjechała i rzuciłyśmy się do sprzątania a było co robić i na tym się skończyło.