Taki poniedziałek

 

Wstaję z trudem, zanosząc się kaszlem. Jest ciemno, kot plącze się pod nogami. Za oknem pada śnieg, droga zaśnieżona. Myję się a potem szukam w szafie butów do chodzenia po pokrytych zamarzającą breją chodnikach. 

Idę na przystanek. Pług odgarnął właśnie śnieg z drogi na chodnik i podjazd. Zamek od bramki zamarznięty, tłukę klamką i wreszcie udaje mi się przekręcić klucz. Brnę w lodowatej masie, zdążę bo autobus jeździ wolniej niż zwykle. 

Przesiadka, śnieg zacina i wkrótce czekający na przystanku wyglądają jak bałwanki. Docieram do pracy mokra, podpisuję listę i idę do windy kaszląc jak całe przedszkole. Zielony glut też mam. Mamo, czemu nie idziesz do lekarza? - zapytał w piątek mój syn, słysząc to rzężenie. Mam wolny weekend, na pewno mi przejdzie - odparłam, nie dodając, że być może przejdzie na płuca. 

Poniedziałek jest najcięższym dniem, a przy takiej pogodzie pracy jest o wiele więcej. Oprócz rutynowej obsługi hotelu sprzątamy również akademik i biura. Na wszystkich wspólnych powierzchniach sól, piach i woda. Parter i windy najgorsze a prawie połowa załogi na urlopach. 

Zaczynam od akademika, tradycyjnie rzucam ciężkim słowem  na  gnojka z trzeciego piętra, który zostawia w kuchni przypalone płyty, rozrzuca warzywa i obierki, zatyka zlew i wylewa na blaty sosy. Świnia. Ale dziś mam do sprzątnięcia znacznie więcej powierzchni.  Czwarte piętro no i biura!

Dzwonię do koleżanki - proszę, przyjdź na dół i zabierz śmieci z biur bo chyba przyjechała kierowniczka a ona jest po ciężkiej operacji więc nie chcę tam wchodzić mając jakąś infekcję! 

Koleżanka natychmiast przybiega i robi, o co ją proszę. Myję resztę parteru i zabieram się za pokoje. To akurat lubię. Zimowi goście wyjeżdżają dosyć wcześnie, pewnie załatwili już swoje sprawy. Ktoś  zostawił w lodówce piwo, ktoś inny kilka kolorowych gazet, aktualne, więc zabieram. 

Koniec dniówki. Śnieg dalej pada. nawet ładny ten Kraków przykryty na biało. Tak się jakoś świąteczniej zrobiło. Łapiemy wcześniejszy autobus i czekamy na aglomeracyjny nie wiedząc - pojedzie czy nie. Jestem ubrana stosownie do pogody - mówię z dumą, a koleżanka dodaje - wreszcie! Bo i buty, i kurtka, i nawet rękawiczki odpowiednie. Czapki nie mam ale kaptur na głowie jest. Przeważnie chodzę z gołą głową, w rozpiętej kurtce i cienkich butach. Nie przeziębiam się.  To co mnie dusi, złapałam od kogoś. A może ja wszystkie choroby przechodzę ciężej niż inni, przecież nawet gorączki nie mam to z czym pójdę do lekarza.  

Docieram do domu, robi się ciemno. Waldemar wariuje ze szczęścia, gryząc mnie w nogi.  Daję mu mięso a dla siebie grzeję wczorajszy żurek, lubię. Wrzucam do ciepłej zupy porwaną na kawałki bułkę, jem. 

Otwieram laptop, przeglądam wiadomości. Mój Boże. Uśmiecham się i nie dowierzam, sprawdzam nadawcę, sprawdzam termin. Wszystko w porządku. Co za radość. Dostałam bilety do teatru. Od osoby, która mnie osobiście nigdy nie widziała. Taki prezent. Wzruszam się bo jak to, tak za nic, tak po prostu. I słów brakuje by dziękować za pamięć, za radość, za dobro. Za promyk słońca w trudnym dniu. 

Dziś też Cię kocham.