uciekinierka taka mała jak Hania

  

Dziś rano przez chwilę pracowałam na parterze, tam jest recepcja. Kątem oka widziałam troje ludzi. Chłopak załatwiał formalności a z boku stała młoda dziewczyna z małą dziewczynką. Patrzyłam na buzię tej małej, była chyba w wieku naszej Hanusi. Nie miały bagaży. Chłopak uścisnął kobietę i powiedział po polsku - odpocznijcie, do zobaczenia. Przytrzymałam windę widząc, że goście chcą jechać. Spojrzałam na twarz dziecka i z uśmiechem powiedziałam - ale jesteś zmęczona, zaraz odpoczniesz w łóżeczku. Mama dziewczynki przytuliła ją i powiedziała - jedziemy z Ukrainy. I chyba wreszcie pozwoliła sobie na emocje bo rozpłakała się rozpaczliwie, a ja wraz z nią. 

W tamtej chwili zrozumiałam, że mamy wojnę.