burza śnieżna

 Było cicho i spokojnie a tu nagle jak... bo w poniedziałek zawsze mamy bardzo dużo pracy, więc na hotelowych piętrach słychać tylko szum wody w łazienkach, przesuwanie drzwi w szafach a pod koniec dniówki warkot odkurzaczy. 

Nagle zadzwonił do mnie Krzysiek i jak nakręcony zaczął mi opowiadać, że nadciąga nad Kraków burza i żebym na siebie uważała, a jeśli skończę pracę i będzie nawałnica to mam czekać na niego, przyjedzie po mnie abym nie ryzykowała jazdy autobusem. 

Miło, ale za oknem też było tak sobie nic oprócz alertu w telefonie nie zapowiadało zmiany pogody a ja nie mam czasu zaglądać do okien gdy dwadzieścia łóżek czeka na zaścielenie. Podziękowałam i wróciłam do pracy, gdy zrobiło się ciemno. W samo południe. A po chwili jak grzmotnęło, a potem znów błysnęło! O jasny gwint! 

W pracy się burzy nie boję ale w domu został mój ukochany komputer wpięty do gniazda, a jeszcze czytnik równie kochany, i ładowarki, i to wszystko mogło się popalić z powodu styczniowej burzy!

Muszę zastanowić się  dlaczegóż to w pracy się burzy nie boję a w domu owszem, bardzo. 

Ale do brzegu. Trzaskało, błyskało, prało śniegiem i lodem - tak chyba wygląda śnieżna burza albo nie wiem jak to inaczej nazwać. Zło czaiło się nad hotelem, powiało lodowatym powietrzem, zewsząd słychać było ogłuszające wycie i już wiedzieliśmy, że wszyscy zginiemy a  ja nie doczekam operacji na zespół cieśni nadgarstka. 

Zanim pościeliłam tysiąc czterysta dziesięć łóżek i weszłam jakieś pięćset razy do kabiny prysznicowej, za oknem pojaśniało. I kiedy wychodziłam z pracy, miasto uśmiechało się w promieniach zachodzącego słońca, a kiedy dojechałam do swojej wsi, nad dachem sąsiada wisiał ogromny, okrągły księżyc,  a ogród skrzył się cały w śniegu. 

Dziś też :) wiadomo co.