Jak co roku

  Wszystkie świąteczne potrawy robię raz w roku i przyznaję, wprawia mnie to w nostalgiczny nastrój. Wczoraj lepiłam uszka z grzybami. Krzysiek mi ofiarnie pomagał i nawet przez chwilę pomyślałam, że po to właśnie są te chwile - siedzimy przy stole obsypani mąką, pachną grzyby, z głośnika płynie opowieść o Jakubie Wędrowyczu, dogadujemy, śmiejemy się. Łapię te momenty bo przecież nie wiadomo, ile jeszcze przed nami. 

Dziś piekę ciasta. Milion kalorii. I co z tego. Taki miodownik przekładany kremem z prawdziwego masła robię tylko na święta. Przypominam sobie - do tego kremu potrzebny jest mocny alkohol a u nas od dawna pija się wino, choć spirytus chyba jest, trzeba zajrzeć do barku. Jest coś w ciemnej butelce bez etykiety. Próbuję, mocne, pachnące, nada się. 

Pijesz czar księżyca? - Krzysiek patrzy podejrzliwie. Tak. Mam od bimbrownika - oznajmiam. - Fajnych masz znajomych. Fajnych, właśnie dostałam wiadomość, że kurier przywiezie mi paczkę,  podałam adres do pracy. Żebyście się nie ważyli otwierać! - grożę palcem. 

Bo Krzysiek od paru miesięcy pracuje w tym samym hotelu co ja. Trochę się bałam nie wiedząc jak to będzie, ale jest dobrze. Warto być sobą. Gdybym opowiadała mu o pracy i o ludziach kłamstwa to nic by z tego nie było. 

Dziś mieliśmy firmowe świąteczne przyjęcie. Szefowa zarządziła - Klarka śpiewa! Mój Boże, to jednak to moje zawodzenie słychać na cały hotel. :). 

Dziękuję Wam,  że jesteście ze mną bo widzę, że zaglądacie nawet jeśli długo nie piszę. A jeśli zaglądacie to znaczy, że myślicie o mnie. Dziękuję za dobre słowa, za ciepłe myśli, za pozdrowienia, za życzenia. Z całego serca. 

Wszystkim bez wyjątku - szczęśliwych Świąt.