prezent sobie zrobiłam

 

Od paru miesięcy jęczę i narzekam, że mnie wszystko boli od roboty i że zasuwam sześć dni w tygodniu a moim hasłem przewodnim jest  „czas umierać” co jest nie do wytrzymania i dziwię się, że do tej pory jeszcze nikt mnie nie zrzucił ze schodów żebym sobie poleżała w gipsie skoro tak mi źle. Niedawno o mało co nie wybiłam sobie zębów rurą od odkurzacza ale to się nie liczy bo i tak się chodzi w maseczkach a jeść nie ma kiedy więc posiadanie kompletu zębów nie jest takie ważne.

Urlop miałam w czerwcu, całe dziesięć dni, jak jaki burżuj. Miałam nadzieję, że uda mi się wyżebrać kilka dni we wrześniu ale gdzie tam – przecież we wrześniu przygotowuje się pokoje dla studentów, w październiku jest kwaterowanie, potem zaczynają chorować dzieci pracujących matek, potem chorują pracujące matki i o urlopie trzeba zapomnieć.

Ale zaświtała nadzieja wraz z nadciągającym świętem. Sama nie wiem które obchodzić – urodziny czy Wszystkich Świętych, jedno średnio radosne i drugie też. Dziś wieszając firanki próbowałam jeszcze jednego – halloween – robiłam uhuhuuuuu ale nikt się nie bał, koleżanki raczej się wkurwiały  denerwowały moim idiotycznym zachowaniem bo myślały że  jęczę bo nie mogę zleźć z okna.  Tak. Włażę na okno wieszając zasłony bo mi się nie chce iść po drabinę. Kto tego nie robił niech się pochwali. 

Po śmierci zamierzam łazić po hotelu z poszwą na łbie i rękami w rogach, nikt nie pozna czy to duch czy pokojowa.

Klarka ogarnij się, pakowanie masz!

Właśnie!

Po to piszę. Otóż ta moja orka to nie wolontariat,  jak długo myślałam  tylko praca zarobkowa. Tak. Dostaję pensję. Robią mi przelew na konto. Zawsze myślałam, że płacenie kartą to rodzaj loterii, raz się uda raz nie, przeważnie się nie udawało aż wreszcie ktoś mnie uświadomił, że tam mam swoje własne pieniądze.

Tak się z tego powodu ucieszyłam, że postanowiłam ostatnią premię przepieprzyć na głupoty. I nie tylko premię, pieniądze za nadgodziny też. Mogłabym też nakupić zniczy i kwiatów  i jechać na któryś cmentarz.  Ale wyżebrałam kilka dni urlopu i w jednej chwili postanowiłam –  jadę do ulubionego sanatorium  w Rabce. Wymoczę się w wannie z bąbelkami, dam się wysmarować błotem, niech leje niech wieje co z tego że listopad, przecież nigdy nie byłam amatorką chodzenia po górach. 

Ale żeby tak zamiast na cmentarz to do spa? Na cmentarz i tak trafię, to jest pewne, a kto tam już jest to zaczeka. Uhuuuuuuhuuuu!