"Sabat sióstr"

 

Płakałam głośno i rozpaczliwie. Pierwszy raz w życiu w taki sposób zareagowałam na scenę z filmu. Wcześniej zdarzało mi się rozczulić, roztkliwić, mieć łzy na granicy rzęs, ale tym razem rozszlochałam się na dobre.

Nie, nie jestem niezrównoważona emocjonalnie. Ten film odebrałam niezwykle osobiście. Opowiem, choć nie bardzo umiem opowiadać a pisać recenzji to już w ogóle nie potrafię. 

Wstrząsnęła i dotknęła mnie przede wszystkim uniwersalność przekazu – nastolatki zawsze i wszędzie, w każdym miejscu i w każdy czasie – wygłupiają się, bawią, odkrywają erotyzm. Są beztroskie i ufne, łatwo je oszukać. Rodzeństwo będzie się między sobą droczyć i czubić ale jednocześnie będzie się wzajemnie z oddaniem chronić. Tak było i tak jest.

Pięć sióstr. Biegają po lesie, mają swoje sekrety, chichoczą, tańczą i śpiewają. Nagle ich w ich świat wkracza brutalna przemoc, zostają złapane, uwięzione i posądzone o bratanie się z diabłem. Inkwizytorzy torturują je w okrutny sposób.

„Wiedźmy zawsze kłamią. A skoro przyznają, że są wiedźmami, to może nimi nie są?”- zastanawia się jeden z inkwizytorów.

Siostry mają nadzieję, że zostaną uratowane przez mężczyzn, którzy wypłynęli na połów i mają wrócić po pełni. Jedna z dziewcząt wymyśla historię o przebiegu sabatu, który zorganizowała. Bierze na siebie całą winę próbując ocalić rodzeństwo. Wie, że czeka je stos.

Ten film nie kończy się dobrze, choć dziewczyny do końca nie poddały się, nie złamały się mimo tortur. Zakute w łańcuch uciekły swoim oprawcom tak, jak się ucieka na zawsze nie wychodząc z domu.

"Sabat sióstr", reż. Pablo Agüero