z życia sprzątaczki

W piątek późnym popołudniem, kiedy już byłam w szkole zupełnie sama jak ten Zgredek (cała posiniaczona -  skoro skarżą na mnie to tłukę się o meble i ściany na znak skruchy) i zawzięcie usiłowałam zmyć to białe z podłóg, przyszli do szkoły rodzice z dziećmi - mama, tata i dwójka małych.
Widząc mokrą podłogę stanęli w przedsionku. Podeszłam z mopem w garści pytając, czy mogę im w czymś pomóc.
Córeczka idzie do pierwszej klasy więc oni chcieli jej pokazać dziś szkołę.
Rzuciłam w kąt mop, wyprostowałam się i zawołałam - a to zapraszam!
Możemy? - zapytali z niedowierzaniem. Proszę bardzo - ucieszyłam się bo wreszcie miałam do kogo otworzyć gębę.
Dziewczynka pierwszoklasistka była bardzo nieśmiała. Poszliśmy najpierw do szatni - to tutaj będziesz przychodzić rano z rodzicem - powiedziałam. Macie tu ławeczki i wieszaki, tu zmienia się buty a potem już dzieci dają mamie buziaka i idą do swojej klasy.

Mała popatrzyła na mnie - a mama? Mama pójdzie do pracy - powiedziałam i natychmiast dodałam - każda mama ma mnóstwo pracy.

Jest wtorek a ja jestem w domu. Mam więc okazję aby trochę więcej napisać. Będzie o tych nieszczęsnych kubkach, o których wspomniałam na fp.

Mam trochę dziwaczne podejście do swojej pracy. Jestem zatrudniona jako sprzątaczka więc nie ma dla mnie żadnego znaczenia, że muszę czasem robić jedno i to samo, że ludzie łażą i zostawiają ślady na świeżo umytej podłodze, że kosze są znów pełne mokrych śmieci. Taką mam pracę i już. Nie kwestionuję poleceń, poprawiam jak trzeba, mówię "dobrze" i idę, taka trochę zmulona chodzę bo wiadomo, co innego chodzi mi po głowie, po prostu w pracy jestem sprzątaczką ale mentalnie nie jestem nią, nie podlizuję się nikomu, nie opowiadam wokół ile jeszcze muszę zrobić, nie stoję w komitecie powitalnym przy drzwiach. O to się akurat wkurzam bo kiedy sprzątaczki tak stoją to ludzie myślą, że nie mamy nic do roboty.
Ale nie o to chodzi tylko o te kubki, a do brzegu daleko.

Może się zdziwicie ale dla mnie umycie kubka to nic takiego i nieraz to robię, kiedy widzę zostawiony kubek na biurku albo gdzieś na oknie. I tak sprzątam i tak, to co ma stać brudny. Mam czym, mam gdzie, mam czas. W poprzedniej pracy babeczka od angielskiego przyszła do mnie raz na piętro specjalnie po to, aby podziękować za wyszorowanie kubka, zastrzegając, że absolutnie tego nie oczekiwała, po prostu  nie miała czasu. Ja to doskonale rozumiem a do tego te wszystkie nauczycielki były przeważnie fajne i naprawdę nic do nich nie mam. One mają swoją robotę ja swoją ale w sumie i tak jedziemy na tym samym wózku i musimy jakoś żyć w jednej orce.

Tym razem było trochę inaczej bo piątek był ostatnim dniem przed rozpoczęciem roku i wszyscy latali jak opętani. Ja mam trochę przerąbane bo piętra były dawno gotowe do akcji "witaj szkoło" a na dole do końca był remont i ja po urlopie naprawdę miałam co robić.
Kiedy więc nauczycielki zaczęły narzekać, że sala gimnastyczna jest biała (to prawda, po tak rozległym remoncie myłam tam kilka razy ale i tak gdzieniegdzie były białe ślady) to poleciałam tam ze ścierą i z wiadrem.  Nic wyjątkowego, taką mam pracę. W tym dniu było jej jednak znacznie więcej niż zazwyczaj i byłam bardzo zmęczona a wiedziałam, że czeka mnie jeszcze bardzo dużo.
Dlatego kiedy pani ze świetlicy kazała mi umyć cały pojemnik kubków i talerzyków, który miały zamknięty od czerwca w szafce, zaprotestowałam mówiąc, że nie zrobię tego bo nie mam ani sił, ani czasu. I potoczył się dialog, który pewnie będzie początkiem czegoś większego.

Nie, to już przesada, nie umyję tego - powiedziałam.

(Umyłam wcześniej dla świetlic mnóstwo rzeczy - meble, zabawki, wyniosłam też kilka worów zgromadzonych w szafach niepotrzebnych rzeczy).

- No ale kto ma to umyć, ja? - zapytała nauczycielka.
- A dlaczego nie? - zapytałam.
- Bo ja nie jestem sprzątaczką - odparła ona.
- A ja nie jestem służącą - powiedziałam.

I w tym momencie uświadomiłam sobie coś, co powiedziałam na głos.

Trochę przyzwoitości nikomu nie zaszkodzi.

 Nic takiego się nie stało, żeby tylko takie konflikty bywały w firmach to będzie dobrze, a przeważnie wszędzie ludzie przerzucają obowiązki i nie ma się czym przejmować.

Nie nadaję się na sprzątaczkę, serio. Nie dlatego, że uczyłam się sprzątać na You Tube.

Dziś też Cię kocham. 

PS. Zaniosłam te naczynia do piwnicy i beztrosko postawiłam koło lodówki.