podzieleni

Kiedy robię zakupy w popularnych sieciówkach, przyglądam się pracującym tam ludziom. Wąskie przejścia między alejkami, ciasnota. Kobiety wyciągają z magazynu towar - ręcznymi paleciakami trudno manewrować wśród klientów z dużymi wózkami. Pracują szybko, czasem sterta na palecie niebezpiecznie się przechyli, trzeba ją przytrzymać i z całych sił popchnąć na miejsce ale i tak spadnie, widziałam i taką scenę - cała warstwa opakowań rozsypała się w przejściu,  dziewczyna błyskawicznie zbierała i układała pudełka z powrotem.
Pudełka, zgrzewki ze słoikami, skrzynki z warzywami. Szybko, dalej i dalej.
Zanim ja zrobiłam zakupy, ona już została wezwana na kasę bo przybyło klientów i zrobiły się kolejki.
Nieco inaczej jest w innym sklepie, gdzie zatrudnia się prawie wyłącznie ludzi z orzeczeniem o niepełnosprawności. Oni pracują wolniej, nie ma tego napięcia, nie widać spoconych z wysiłku twarzy. Czy nie mogłoby tak być w każdym z tych sklepów? Trzeba być niepełnosprawnym aby móc spokojnie w swoim tempie pracować?

Podczas strajku nauczycieli często padał argument, że pracownicy marketów zarabiają więcej niż nauczyciele. Czasem podczas takiej dyskusji pytałam - to ile według ciebie powinien zarabiać pracownik marketu? I czy nie przychodzi ci do głowy, jak przykro może być tym ludziom gdy się ich tak porównuje? Wszystkim chodzi o godne życie. I nauczycielom, i pracownikom w sklepach, i sprzątaczkom.
Dzielić i rządzić. Nigdy nie czułam się tak bezradna wśród podzielonego społeczeństwa. Poniżenie, policzki, kpiny. Gdybyś miała czworo dzieci to byś miała emeryturę. Serio? I nawet trzynastą! Heh, no patrz, że też nie mam czwórki dzieci.
Pierwszy raz w życiu żałuję, że nie wyjechałam 10 lat temu za granicę. Daleko, i na zawsze.