nowe buty

Te kilka dni urlopu między świętami wykorzystałam na załatwienie pilnych spraw, między innymi na zakupy. Przed Nowym Rokiem rozmawiałam z siostrą.
- Co robisz?
- Wychodzę ze sklepu, właśnie kupiłam sobie najbrzydsze buty jakie były - odpowiedziałam.

Nie są piękne, to prawda, ale potrzebowałam bardzo wygodnego i stabilnego obuwia bo do pracy mam kawał drogi a chodniki zimą śliskie.  Kupiłam więc trapery - lekkie, sznurowane, za kostkę, na porządnej podeszwie.

Założyłam je drugiego stycznia i poszłam do pracy. Zmieniłam je na nieśmiertelne croksy, porozmawiałam z koordynatorką ( co w firmie, co nowego, jak po świętach) i zabrałam się za zamiatanie - drugie piętro, pierwsze, klatka. Po godzinie koordynatorka poleciła mi iść do sekretariatu. Z końcem roku kończyła  mi się umowa o pracę, pomyślałam więc, że to kwestia podpisania kolejnej.
Rozmawiałam z nią o tym przed urlopem i obiecała, że jeśli będzie potrzeba kontaktu w tej sprawie to mnie powiadomi.
Dopiero drugiego stycznia, już po podjęciu codziennych czynności dowiedziałam się,  że nie przedłużono ze mną umowy. Nie mogłam w to uwierzyć. Nikt nie mógł w to uwierzyć. Dlatego poprosiłam dyrektorkę o rozmowę, w której głównie prosiłam o przedłużenie umowy. W pewnym momencie uświadomiłam sobie, że siedząc pod drzwiami sekretariatu słyszałam, jak sekretarka umawia się z kimś "musisz przynieść normalnie CV, praca od 11 do 19". Czyli moje miejsce prawdopodobnie zajmie znajomy króliczka.
Wszystko jasne.
Bardzo interesująca była prośba dyrektorki, abym nic nie mówiła o trudnościach współpracy z koordynatorką. Tak. Do tej pory nie pisałam o tym i nie mówiłam. Nie mówiłam,  bo przez wiele miesięcy kierując się słowami Siostry Małgorzaty usiłowałam w tej osobie szukać dobrego a nie haków na nią. Dzięki temu powoli udało mi się wypracować całkiem niezłe relacje ponieważ pracowałyśmy tylko we dwie, ona rano ja po południu,  więc gdyby między nami tarło to praca byłaby nie do zniesienia.  Nie godziłam się na mycie całej szkoły jednym wiadrem zimnej wody, od tego się zaczęło.

I tak - rozmowa w zasadzie polegała na tym, że ja się kajałam prosząc o drugą umowę a dyrektorka mówiła "dlaczego mi pani tak utrudnia, nie mam nic do pani pracy bo pracuje pani bardzo dobrze".

Nikt, absolutnie nikt w firmie nie wierzył, że straciłam pracę. Każdy mówił - to się jakoś wyjaśni, niech pani nie płacze. Płakałam bo czułam się bardzo skrzywdzona. Nikt wcześniej nie powiadomił mnie o takim obrocie spraw. Może nie chcieli mnie martwić na święta.  Mogę dochodzić swoich praw ponieważ zostałam dopuszczona do pracy, wiem o tym.


Nie poradziłam sobie z emocjami,  dlatego płakałam aż do rana. Rano wrzuciłam na pulpit CV, poprawiłam, przejrzałam ogłoszenia, podzwoniłam. Znalazłam też ogłoszenie z naszej szkoły, wrzucone już 31 grudnia. Na bardzo niepopularnym portalu.
Od poniedziałku prawdopodobnie idę do nowej pracy. Nie przyrzekam, że nie opowiem i nie opiszę historii z koordynatorką w roli głównej.