nie musi być czysto

W mojej poprzedniej pracy, w brytyjskiej szkole, wszystko lśniło. Pracowały tam panie, które co prawda miały zawsze lakier na paznokciach i odzież bliższą biurowej ale o porządek dbały bardzo. Moja ulubiona koleżanka Dorotka przybiegała do mnie na piętro i mówiła - jak tu pachnie, ale nie ciesz się, i tak nie dorównasz Grażynce! To prawda, Grażynka pucowała swoje parkiety bezustannie i u niej wszystko po prostu lśniło. Na innych piętrach również, tam każda z nas miała przydzielone obowiązki i nikt się do nich nie wtrącał. Byłyśmy bardzo wyczulone na bezpieczeństwo dzieci, na przykład nie można było zostawiać nawet na chwilę wiadra z wodą a środki czystości musiały być zawsze pod kluczem. I to było w zasadzie tylko jedno zamykane pomieszczenie na moim piętrze. Dzieci mogły przebywać w klasach już przed zajęciami a także na przerwach w porze posiłków. Nauczyciele bardzo często przychodzili do szkoły dużo wcześniej i siedzieli w klasach, na korytarzach były ogólnie dostępne dystrybutory z wodą a w pokoju nauczycielskim porządny ekspres do kawy. Toalety też były ogólnodostępne bez podziału na nauczycielskie i uczniowskie. Nikt nikomu nie mówił "pan" i "pani", z nauczycielami byliśmy po imieniu i dzieci też zwracały sie do nas po imieniu.

Obowiązywało mnie dokładne sprzątanie i wietrzenie klas a także segregacja śmieci. Poza tym miałam jeszcze oczywiście inne obowiązki. W czasie zajęć obowiązywała nas cisza, to znaczy jak Dorotka przybiegła na chwilę na kawkę i plotki to wbijałyśmy się do wolnej klasy albo na klatkę aby nie było słychać rozmów i śmiechu. To były miłe chwile, częstowałyśmy się słodyczami, ona przynosiła jakąś rewelacyjną kawę, ja którąś z  owocowych herbat. Spędzałyśmy przerwę chichocząc jak uczennice. Miałam też wyciszony telefon. W szkole było cicho, nie było dzwonków ani też charakterystycznego gwaru.

Potem poszłam do normalnej polskiej szkoły i uderzył mnie ogromny kontrast. Przeraźliwe dzwonki i ogłuszający gwar, przez który nie umiałam się przebić z głosem. Ale pracowałam wyłącznie na drugie zmiany i już od trzeciej było cicho jak w grobie.

Kiedy przyjmowano mnie do tej pracy, warunkiem była właśnie zgoda na drugie zmiany bez zmiany. Zapytałam więc, dlaczego, czy nie ma rano nikogo? Jest, jest na pierwszą zmianę koordynatorka która też ma obowiązki sprzątaczki.
Trochę mnie to zdziwiło ale nic nie powiedziałam, zależało mi na pracy bo była bardzo blisko domu.

W pierwszy dzień miałam przyjść na 10 aby się wdrożyć. Pamiętam to jak dziś. Nie znałam tego budynku, obeszłam  cały  od dołu do góry a potem usiadłyśmy na dole i rozmawiałyśmy o obowiązkach. Potem była długa przerwa z wydawaniem obiadów aż wreszcie dzieci poszły do domu a my zabrałyśmy się za sprzątanie.
Nie myjemy podłóg w klasach - oznajmiła koordynatorka. Podłogi w klasach ścieramy tylko w ferie i w dni wolne od zajęć. Na drugim piętrze też nie zawsze trzeba zmywać hol, toalety nauczycieli sprzątamy bardzo rzadko bo oni mają czysto. W klasach z wykładziną wystarczy zebrać miotłą śmieci.
Na dole nabiera się wody do wózka (rodzaj sprzętu gdzie są dwa wiadra i mop) i do małego wiadereczka do mycia stolików. Bierze się szczotkę, ścierkę i mopa oraz duży wór na śmieci. Jedna zamyka okna i zamiata klasy a druga myje stoliki i wybiera śmieci z koszy, przesypując je do wora. Toalety zalewa się domestosem, jak się sprzątnie klasy to myje się podłogi w toaletach, hol na piętrze i na parterze oraz klatkę. Potem dowiedziałam się, że wody nie zmienia się, tą z wiadereczka zmywa się wszystkie stoliki i parapety (jeśli się zmywa) a tą z wózka resztę szkoły.

Odkurzacz jest ale zepsuty.

Kiedy weszłam do klasy, gdzie była wykładzina, po minucie zaczęły mi łzy cieknąć ciurkiem z oczu i z nosa. Koordynatorka zamiatała śmieci wzbijając tumany kurzu. Biedne te dzieci, które muszą w takich warunkach siedzieć wiele godzin - pomyślałam.
Moja koleżanka o trzeciej poszła do domu a ja zostałam z całym sprzątaniem sama. To był mój pierwszy dzień więc błądziłam po budynku i jeździłam ciągle na dół zmieniać wodę bo nigdzie nie było odpowiednio dużej umywalki a woda w wiadrach robiła się czarna od brudu. Mieliśmy bardzo dobre profesjonalne środki czystości ale przecież i tak roztwór należało wymieniać!

 Pominęłam w sprzątaniu jedną klasę bo była za rogiem i nie zauważyłam jej.  Zanim skończyłam, byłam zmęczona jak po orce. Było bardzo brudno a ja pracowałam dokładnie tak jak w poprzedniej pracy, czyli odsuwałam krzesła, myłam toalety i umywalki, wszystkie hole i schody.

Dużo czasu zajmowało mi zamykanie i otwieranie pomieszczeń. Kilkanaście kluczy do wszystkiego, na pierwszy dzień było nie do ogarnięcia.
 Na koniec porządnie wyszorowałam wiadra, wyprałam  mopy i ścierki  i posprzątałam pomieszczenie socjalne. Pozamykałam wszystkie możliwe drzwi i zakodowałam główny zamek. W nocy nie mogłam zasnąć bo uświadomiłam sobie absurdalność sytuacji - wszystko zamknięte na klucze a klucze beztrosko leżą na stole w stołówce do której nie mam klucza wiec nie jest zamknięta.

W domu usiadłam przy komputerze i spędziłam czas na oglądaniu szorowarek i pralek, które mogłyby jakoś ulżyć w tak katorżniczej pracy. Boże, jaka byłam naiwna.

Na drugi dzień dowiedziałam się, że koordynatorka śmieje się ze mnie bo  nie daję sobie rady i dopiero inne sprzątaczki zwróciły uwagę, że być może ja sprzątałam jak w ferie co było widać po odsuniętych w korytarzach krzesłach i błyszczących bateriach w toalecie. Po coś tak sprzątała, to nie jest jak w domu, nie musi być czysto - powiedziała.


Na drugi dzień dołożyła mi sprzątanie dwóch klas w starym budynku. Miałam zamykać swój budynek, iść na drugi i tam sprzątać a potem wracać i kończyć u nas.