moje święta

Z roku na rok jest spokojniej. Te wigilie sprzed lat pełne zmęczenia i usługiwania odeszły w niepamięć i tylko czasem zdumiewam się i zadaję sobie samej pytanie - jak to się mogło dziać.
Dziewczyny - nauczcie się delegować zadania. Nie warto rezygnować ze swoich potrzeb, starać się o miłość czy choćby o akceptację poprzez spełnianie oczekiwań innych. Nie kocha się za miskę idealnych pierogów czy za talerz z najlepszą rybą w galarecie. Najwyżej  wzbudzi się zazdrość i niechęć.
Oglądałam w święta taki film, tytułu nie pamiętam. Facet był bardzo lubiany, zajmował się swoją pracą a w wolnym czasie spotykał się w pubie ze znajomymi . Pewnego dnia nawiedziło go ufo i od tamtej pory stał się geniuszem, czytał po kilka książek na dzień, odkrył idealny nawóz dla swoich warzyw, rozwiązywał bardzo skomplikowane zadania, uczył się błyskawicznie języków. Niestety, ludzie, którzy wcześniej go lubili, odsunęli się od niego, zaczęli powątpiewać w jego prawdziwość, wyśmiewali go, zapomnieli, jakim jest dobrym człowiekiem. Pewnego dnia okazało się, że jego zdolności nie są spowodowane interwencją ufo lecz śmiertelną chorobą. Facet umarł a jego znajomi jakby zapomnieli o swoim wcześniejszym zachowaniu - znów byli niesłychanie mili i życzliwi i wspominali go jako najlepszego kumpla.


Odpoczęłam. Wyspałam się. Najadłam się jak bąk. Wiwat wymiana jedzenia! To jest genialne - goście przywieźli mnóstwo pyszności. Było zabawnie, wesoło, ciepło i miło. Nieidealnie. Chyba nikomu to nie przeszkadzało. Krzywa choinka, zimnawy barszcz, ZAPOMNIAŁAM, tak, zapomniałam o tym, że biesiadników należy zachęcać do jedzenia, haha. Każdy jadł co chciał i kiedy chciał.
Hania, moja słodka cudowna wnuczka, krążyła wśród nas w białe sukience i to był nasz anioł. Dwie babcie - macie pojęcie? Dwie babcie i jedno dziecko. I kot. Dziecko niezmiennie zachwycone kotem a kot niezmiennie wystraszony i uciekający do ogrodu. Dziecko od czasu do czasu przypominało mi, pokazując na okno i na drzwi - miałmiał, miałmiał! To znaczy - może już kotek przyszedł i trzeba mu otworzyć drzwi.
Aż nadeszła pora prezentów i Hania zakochała się w zabawce od chrzestnego, zakochała się od pierwszego wejrzenia w piesku, który śpiewa, gra, świeci i mówi. Nie znaczy to przecież, że porzuciła prosię, o nie, prosię (wyglądające od ciągłego prania jak zemdlone) nadal jest najważniejsze.

Nic nie musiałam w te dni. Spałam w dzień. Przesypiałam też całe noce z budzeniem na wypuszczanie kota. Nikt mnie nie rozliczy z tego lenistwa, mój czas, moja sprawa. Dziś może sobie poleżę w wannie, może w coś pogram. Jutro jadę do term. Wygrzeję stawy.
To lubię najbardziej.