Pani idzie!

Kiedy koniec przerwy obwieści przeraźliwy dźwięk dzwonka, dzieci w oczekiwaniu na nauczyciela gromadzą się pod drzwiami klasy. Tak samo jak przed prawie pięćdziesięcioma laty jeden z uczniów pierwszy dostrzega zbliżającą się postać i ostrzega wszystkich okrzykiem - pani idzie!  Uśmiecham się. Nic się nie zmieniło.

A na biologii  - Ciałka białe i czerwone można zobaczyć na plaży, my mówimy o krwinkach!
I jeszcze - komórki grzyba, nie grzybowe, grzybowa to może być zupa!

W mojej poprzedniej pracy nie było dzwonków. Były tylko dwie przerwy i uczniowie nie wychodzili z zajęć o różnej porze, tam wszyscy kończyli o 15;30. Tu na przerwach jest przeraźliwie gwarno i tłoczno, dzieciaki kłębią się na korytarzach i w holu, są jacyś tacy niespokojni, zaczepiają się, nie zachowują osobistej strefy, nie wiem czy się bawią czy biją. Przeniosłam z tamtej pracy zaufanie do dzieci a już na pewno jestem z nimi po tej samej stronie. Nie wiedzą, że nie jestem ich wrogiem. Atakują, walczą jakby wokół mieli wyłącznie przeciwników. Są też dzieci, które mam ochotę przytulić i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Tacy wzruszająco rozważni i poważni. Ale nie robię tego oczywiście, tu również daje znać o sobie trening z poprzedniej szkoły. Dystans. Ręce za sobą.

Nie jestem nauczycielem ani psychologiem. Ja tu tylko sprzątam. Pierwszy raz widzę trafność tego stwierdzenia. Nie wchodźmy sobie w kompetencje.

Co się zmieniło w szkole na lepsze a co na gorsze? Och, mam nadzieję, że Wy o tym napiszecie. Ja już muszę się zbierać.  Wasze komentarze są ważną częścią tego bloga - czytam je i za każdym razem czuję radość, że udało mi się stworzyć takie miejsce - piszecie, zwierzacie się, opowiadacie o tym, co u Was, dyskutujecie między sobą. Cudnie.

Dziś też Cię kocham.