uśmiechamy się do siebie

Zamiast potępiać zło, czyń dobro. 

W wielkim, czerwonym gmaszysku naprawia się zepsute serca. W  białej pościeli leżą drobni, wylęknieni ludzie. W szpitalnym łóżku każdy człowiek wygląda krucho i bezbronnie. Obolałe, pocięte świeżymi ranami ciała odmawiają posłuszeństwa i nic już nie jest oczywiste ani proste.

W takim miejscu miałam czas, aby pomyśleć o wdzięczności. O tych, którzy coś dla mnie zrobili choć nie musieli. Czasem to byli całkiem obcy ludzie. Po prostu dobrzy.

Kobieta, która dała mi w pociągu kanapkę.

Podróż miała trwać kilka godzin a trwała znacznie dłużej.  W domu nie miałam nic do jedzenia, zamierzałam kupić precla albo jakąś bułkę na dworcu.   Byłam w ciąży, w poprzedni dzień jadłam mało a rano miałam mdłości więc tylko wypiłam herbatę. Dodam, że mieszkałam całkiem sama i nikt się o mnie nie troszczył, jeśli sobie czegoś sama nie zrobiłam, nie kupiłam, to nie miałam.

Staliśmy w tym pociągu gdzieś między Brzeskiem a Bochnią i z głodu zrobiło mi się słabo. Jedna z siedzących w przedziale pań zauważyła to i zapytała, co się dzieje.   Powiedziałam, że jestem bardzo głodna a nie mam nic do jedzenia. Wówczas pani napadła na mnie - jak można być taką głupią żeby nie zjeść nic na drogę, żeby nie zabrać kanapek i termosu z ciepłym piciem. I tak nakręcała się coraz bardziej, a siedząca po drugiej stronie przedziału inna pani sięgnęła do torby, wyjęła zawiniątko i podała mi je za słowami "smacznego, jedz dziecko powolutku bo cię zemdli jeśli od rana nie jadłaś". I nalała mi pół kubka gorącej, słodkiej herbaty.
To był mój najlepszy posiłek w życiu. Ta pani na pewno tego nie pamięta a ja widzę jej zatroskaną twarz do dziś i pamiętam smak tamtego chleba.

W swoim życiu spotkałam wielu dobrych ludzi. Bezinteresownych.
Drobne gesty w codziennym życiu, nic heroicznego. Pomoc przy wnoszeniu wózka. Skasowanie biletu. Ulubiona zupa do słoika "na jutro". Daj te recepty, ja ci wykupię a ty już idź leżeć.  Nawet tego nie zauważamy. Ktoś coś robi choć nie musi.
 Ale chce i ma ręce pełne dobrych uczynków, a kiedy dziękujemy, mówi "nie ma za co".
Dziś też Cię kocham.