straszna notka

widokowa działka ;)

Nie wiem skąd mi się to wzięło, pewnie ze strasznych opowieści z dzieciństwa. I doskonale wiem, że to głupie, irracjonalne i niepoważne bo skoro nie wierzę w życie po życiu to dlaczego?

Dlaczego boję się duchów i cmentarzy?  I to bardziej niż diabła a porwania przez diabła też się boję. I nie jakiegoś symbolicznego, tylko takiego piekielnego z rogami i z kopytami. Czasem kiedy śni mi się takie porwanie to nie mogę oddychać i jak się budzę to mi przez głowę momentalnie przelatuje cały modlitewnik pierwszokomunijny jak śmierć koło dupy to do pokuty.

Wszystko to oczywiście sprawka wychowania moja siostra już wybiera mój numer i będzie mnie delikatnie napominać i przypominać, że jak mam problemy z psychiką to do psychiatry a nie na blog ale ja wolę na blog bo to raczej refleksja niż problem.

W dzieciństwie słuchałam opowieści o duchach i we wszystko wierzyłam! Ja nie wiem dokładnie kto mnie straszył ale w pamięci mam historię o człowieku, który szedł nocą przez cmentarz i śpiewał „wstańcie umarli będziecie żarli” i groby się pootwierały i trupy dopadły wesołka i go oczywiście obgryzły do kości! Aaaaaaaaaa!

Albo historia o dziecku, które umarło i szło bawić się na słoneczną łąkę do innych dzieci ale nie mogło dojść bo niosło w wiaderkach łzy swojej matki i te łzy mu tak ciążyły bo matka cały czas płakała. To było okrutne a ja często nosząc wodę ze studni w lesie bałam się, że mama umarła dlatego ta woda taka ciężka. Tak, będąc dzieckiem nosiłam wodę na ramionach na nosidłach, i moje siostry również. Takie czasy. Ale miało być o duchach a nie o laniu wody.

W ostatniej pracy tak się nieszczęśliwie złożyło, że zmarła pani, którą zastępowałam. To była bardzo lubiana osoba. Piętro było pełne jej rzeczy. Spakowałam je i włożyłam do szafy, ale wszystkich nie mogłam. I tak – w myślach prosiłam, by mi pomogła gdy czegoś nie wiedziałam, i żeby się nie gniewała, że pochowałam jej rzeczy do szafy i wreszcie prosiłam, by już nie przychodziła do pracy tylko odpoczywała.  I odetchnęłam z ulgą, gdy wreszcie rodzina zabrała wszystko co do tej pani należało.

Straszyłam też koleżankę bo mi na piętrze bez przerwy gasły żarówki, psuła się spłuczka, zatrzaskiwały się okna i mówiłam, że to ta pani przychodzi do pracy i gasi światło. I nikt nie wiedział czy ja żartuję czy nie bo sama tego nie wiedziałam.

Ale na pewno niczego nie przyniosłabym do domu z cmentarza. O, po to to już na pewno zmarły by przyszedł. Nie wiem, absolutnie nie wiem dlaczego dobry człowiek miałby się stać niedobrym duchem, to absurd. I co z tego, ja to wszystko wiem ale i tak  unikam cmentarzy, boję się duchów i można mnie nastraszyć tak samo teraz jak i wtedy, gdy byłam sześcioletnią dziewczynką.