czwartek

dzień dobry, jest kot?

Nie lubię czwartków. I to od dawna. Nie wiem dlaczego wszystko co złe musi się dziać w czwartek ale ja tak właśnie mam. 

Źle śpię, budzę się co pół godziny. O piątej mogłabym w zasadzie wstać bo zaraz przyjdzie kot aby go wypuścić, ale leżę słuchając radia.  Zasypiam jeszcze na chwilę i potem już wstaję. Mam dopiero na ósmą więc sami widzicie, jakie są uroki mieszkania na wsi - wszędzie daleko. 

Grzebię się zbyt długo w łazience i zostaje mi za mało czasu na prasowanie. Wychodzę na ganek i okazuje się, że jest ciepło, nie trzeba kurtki, hura hura i jeszcze raz szczęście niepojęte. Rzucam kurtkę, wkładam marynarkę i zostaje mi trzy minuty do odjazdu autobusu. 

Zdążyłam. Jadę prawie od pętli do pętli, przesiadam się na rondzie, gdzie muszę przebrnąć przez kilka przejść ze światłami. Czekam cierpliwie na zielone i kiedy wchodzę na pasy, o mało nie zabija mnie beemka skręcająca w prawo. Tam zawsze tak jest, ludzie w samochodach niecierpliwią się bo tych świateł jest dużo a piesi nie patrzą na stojące auta tylko dalej w głąb ulicy czy zdążą na konkretny autobus. 

Znów prawie od pętli do pętli. Czterdzieści minut i wysiadam, przechodzę przez tory tramwajowe i czekam na tramwaj, to niby jeden przystanek ale długi, rano liczy się każda minuta. 

Spóźniam się, jest pięć po ósmej. Chce mi się pić. 

Na przerwie kupuję sobie sok i piję prosto z butelki. Zalewam przód bluzki, nowej, jedwabnej. Wyglądam jak menelica, na białej bluzce  na wysokości biustu pomarańczowa plama niczym wymioty. Usiłuję to zaprać, siedzę w mokrej bluzce.

Pilnuję aby się nie wymądrzać. Napisałam sobie na zeszycie hasło "Klarka siedź cicho bo wiesz jaka jesteś". Nie zawsze mi się udaje. Ale staram się. Przeszkadza mi hałas, przesiadam się pod okno. Jedna z koleżanek przypatruje mi się z uwagą bo teraz siedzę na wprost i pyta - skąd ja cię znam, tak wyglądasz jakbyś jakaś znana była tylko nie wiem gdzie cię widuję. 

Zaprzeczam, bo niby skąd, może mam gębę podobną do kogoś, już mi parę osób to mówiło ale ja na wsi mieszkam, nigdzie nie bywam, dawniej stałam na placu ale to było jeszcze jak byłam młoda i ładna, a tak to nie wiem skąd by mnie miał kto znać. 

Jakoś wybrnęłam. Zobaczymy jak długo. 

Koniec zajęć. Trzecia. Lecę jak opętana do tramwaju myśląc jednocześnie - czemu ja jestem taka głupia, przecież nic się nie stanie, jeśli pojadę następnym autobusem, dzieci w domu nie płaczą. Ale lecę. Tramwaje nie jadą. Wracam i szukam innego połączenia. Haha jest, 24 przystanki jedną linią. Czyli zwiedzamy Kraków. 

Z jednej strony ronda bar sieciówki i z drugiej strony to samo, mdli mnie od zapachu frytek. 

Jest mój autobus. Jak zawsze zatłoczony. Łapię się poręczy i widzę dwie dziewczynki z Modlniczki (tak tak!) wstające i zapraszające mnie na siedzenie dla inwalidy. Aaaaaa! Zapytałam, czy na pewno nie są zmęczone bo ja nie bardzo, kazały mi siadać więc podziękowałam i usiadłam. Mam nadzieję, że to zbieg okoliczności a nie że wyczytały co wczoraj wypisywałam.  Blada jestem, oczy mam  podkrążone i nie wyglądam najlepiej, ciągle mi się słabo robi to nawet dobrze że mi ustąpiły tego miejsca, dobre dzieci. 

Psy sąsiada mnie witają wściekle szczekając, o mało im ogony nie odlecą z radości. Wynoszę im żarcie. Wiem, to psy sąsiada ale wiecznie głodne to co mam robić. Niedawno się darłam na Krzyśka że im kupuje jedzenie więc on kłamie, że dostaje je za darmo od zaprzyjaźnionej ekspedientki. Tylko ja w tych siatkach znajduję paragony. Obydwoje jesteśmy siebie warci. 

Karmię więc psy i wracam do domu. Nie chce mi się gotować, sprawdzam pocztę i wchodzę na blog.  Pranie, sprzątanie i gotowanie czekają a ja piszę. 

Taki czwartek.