kochany pamiętniczku

Od pani z biura pielęgnowania patologii społecznej (urząd pracy) dostałam propozycję pracy w pewnym barze i dziś rano gnałam jak opętana autobusami i tramwajami na rozmowę. Wiedziałam od samego początku, że się do tej roboty nie bardzo nadaję ale pomyślałam sobie tak - dobrze ci tak kretynko cholerna  bo kiedyś miałaś taką świetną propozycję to się bałaś że sobie nie poradzisz i się będziesz ciągle spóźniać to teraz idź do kuchni szorować gary gdzie twoje miejsce!

Nie trafiłam pod wskazany adres od razu ale mam usprawiedliwienie - nie znam okolic Ronda Mogilskiego i najpierw pognałam wzdłuż Ogrodu Botanicznego a potem się musiałam kawał wracać. Na dodatek się rozpadało, nie miałam parasola bo po co -  i tak nie  ogarniam jednocześnie parasola, torby, telefonu, mapki (tak niestety, chodzę niczym turystka z mapą miasta bo nie mam w telefonie internetu) i okularów zamokniętych na amen. 

Zdążyłam. Nie żebym się żaliła ale od nas jedzie się tam półtorej godziny. Ja mam wszędzie daleko, ja chcę mieszkać na Sienkiewicza! 

Rozmowa przybrała zupełnie nieoczekiwany obrót. Etat to nie jest ale jednak coś z tego będzie. Bardzo się cieszę, potrzebuję i zajęcia, i pieniędzy.

Najlepsze na koniec.
Relacjonowałam przebieg rozmowy siostrze a ona podsumowała - ciebie do żadnej knajpy nie przyjmą bo im wszystko zeżresz!