o szarym mydle

Mycie ran pooperacyjnych nie jest prostą sprawą. Między sterczącymi nitkami miałam malowniczy, filetowy iks uczyniony przez lekarza dla zaznaczenia boku a wokół ran paskudne ślady po kleju od plastra. Cały brzuch pomalowany czymś na pomarańczowo. 

Reżim higieniczny jest bardzo ważny, przed pójściem do szpitala potraktowałam moje łóżko i  materac mopem parowym, zmieniłam pościel i uprałam ręczniki w najwyższej temperaturze. Zapowiedziałam kotu, że ma się trzymać z daleka od mojego pokoju na co kot tylko burknął  - i tak będziesz śmierdzieć szpitalem to wolę spać na kanapie. 

Kupiłam też szare mydło w płynie. 

Notka nie jest sponsorowana.

Gąbek i myjek nie używam nigdy, myję się ręką. To się wiąże z wykładem, jaki usłyszałam w młodości. Jeśli na myjce czy gąbce są jakieś grzyby czy bakterie to wcieramy je w swoje ciało.  To samo ze ściereczkami do naczyń - myje się naczynia a potem bierze ścierkę i pracowicie rozprowadza zarazki na sztućce, talerze i szklanki. Za wycieranie sztućców wyjętych z wyparzacza dostałam wtedy mandat i zapamiętałam to na całe życie. 

Ale miało być o mydle. Jest znakomite. Nie wysusza skóry. Nie trzeba się po nim balsamować. Nie pieni się. Nie jest drogie. Kiedyś miałam kupiony w aptece specjalny płyn do mycia dla alergików, był dobry ale kosztował kilka razy więcej. 

Rany mam prawie wygojone, są czyste i suche. Od dwóch tygodni prawie nie używałam balsamu do ciała. Prawie, bo jednak golenie nóg strasznie masakruje skórę i bez nawilżania się nie obejdzie. 

Miłego dnia!