ach, jaka niespodzianka!

Długo nie umiałam przełamać w sobie bariery z dzieciństwa związanej z proszeniem lub domaganiem się czegoś. Byłyśmy skromne i nauczone, że nie wolno się "napierać" bo to nieładnie i niegrzecznie. Nawet jeśli czegoś bardzo pragnęłam to rzadko o to prosiłam. 

Samej brać niczego nie należało, dopiero gdy ktoś częstował, wręczał lub dawał. 

I  do tej pory zawsze pytam - na pewno chcesz mi to dać? Bo jak to tak bez okazji i za darmo. 

Nie znaczy to, że prezentów nie lubię. Przeciwnie - uwielbiam te chwile, gdy czuję się jak dziecko na Mikołaja. To jest taka czysta radość, uśmiech i chęć natychmiastowego powiedzenia komukolwiek - ach, jaka mnie spotkała przyjemna niespodzianka!

Niedawno na portalu społecznościowym zobaczyłam wpis z zapytaniem, czy ktoś chce płytę Piasecznego. Bez zastanowienia napisałam, że chcę bo lubię. Czyli klasycznie się "napierałam". 

I co? Dziś już się powoli szykuję do szpitala (śmiejcie się śmiejcie, dla jednych banalny pęcherzyk a dla mnie robienie dziur w brzuchu człowiekowi, który śpi a więc nie może się wyrwać i uciec choćby nie wiem jak chciał!) a to szykowanie polega na zastanawianiu się nad napisem na brzuchu (właśnie - jak myślicie, napisać sobie "kocham cię doktorku" czy coś innego?) dostałam paczkę. Trochę się przy bramie zastanowiłam bo płyta to się zmieści do koperty a ja dostałam pokaźną przesyłkę.  Nie-Matko   dziękuję za popołudnie pełne radości.