Był Mikołaj, był!

Ze dwa lata temu dostałam bardzo drogi prezent i zapowiedziałam, że wobec tego przez  kolejne pięć lat nie chcę żadnych prezentów, niech ten jeden będzie pięcioletni na wszystkie okazje. Poza tym jestem na etapie „nic mi nie trzeba, wszystko mam” i nawet kiedy jadę na zakupy to wybieram szybko to, co z listy i wracam do domu.

Wczorajszy wieczór spędziłam na kanapie przed telewizorem z kotem na nogach. Kładę się spać dość późno bo nie muszę wstawać tak jak Krzysiek o piątej, leżę więc zawinięta w koc, zmieniam kanały tv, czasem z kimś gadam przez telefon i tak do północy. Potem idę spać. I to jest najtrudniejsze, bo od kanapy w pokoju z telewizorem do mojego łóżka droga jest kręta, niebezpieczna i długa.

Trzeba ostrożnie, żeby nie obudzić kota, odwinąć się z koca i  wstać nie uderzając w stojący koło kanapy szklany stolik.  Nie zbierać pilota, który spadł na podłogę ale starać się nie stanąć na niego ani na baterie. To nie boli tak samo jak wtedy, gdy stawało się na klockach lego, ale przyjemne nie jest.

Czemuś idiotko nie zabrała telefonu, mogłabyś sobie poświecić.

Szurając iść w kierunku drzwi. Szuranie jest konieczne, kto raz stanął na kocie w środku nocy to rozumie. Wyciągniętą przed siebie ręką wymacać drzwi. Czasem są zamknięte, czasem otwarte, kto wyrżnął twarzą w skrzydło tak, że przez tydzień wyglądał jak ofiara przemocy domowej to woli macać. Czemu nie zapalam światła? Nie chce mi się tak chodzić od kontaktu do kontaktu.

W przedpokoju na szafce z butami stoi latarka przeznaczona na trudne życiowe momenty bez prądu, można nią na przykład w razie potrzeby kogoś ogłuszyć ale jakoś nigdy o niej nie pamiętam. Nie dlatego, że jestem łagodna i nie mam ochoty kogoś tłuc po łbie latarką. Pan wodomierz i pan kominiarz mają swoje latarki a pan listonosz świeci oczami.

Jestem już w przedpokoju, teraz wystarczy przejść parę kroków i już jest wejście do mojego pokoju. Uderzenie twarzą w harmonijkowe drzwi nie boli nic a nic, można się przyzwyczaić. Potem już tylko dotrzeć do łóżka i wygodnie się ułożyć.

 To znaczy wczoraj było tak – położyłam się jak zwykle i nagle jak o coś huknęłam potylicą, aż zadzwoniło a raczej głucho zadudniło! To nie były rurki od zagłówka, rurki dudnią inaczej. Nie kupujcie sobie metalowego łóżka, one wyglądają ładnie i są przydatne do różnych rzeczy, ale można się poobijać, oj, można.

Kiedy wreszcie zapaliłam światło, długo śmiałam się na cały głos. W życiu nie zgadlibyście, co dostałam. 

Mikołaj przyniósł mi butelkę martini i trzy rybne konserwy. 

A Wam co przyniósł?