nie dajmy się zastraszyć

Kilka lat temu zastraszona przez hejterów walnęłam siekierą w pniak po czereśni i obiecałam sobie, że już nigdy nie będę bać się pisać, niech się boją opisywani.

 Poznałam w sanatorium niezwykłą osobę. Była to starsza pani, uważna, delikatna, zawsze na jadalni elegancko ubrana. Pani Hanna codziennie dziarsko maszerowała z kijkami, na wycieczkach i spacerach była zawsze pierwsza, imponowała nam znajomością okolicznych tras. Miała niesamowitą kondycję, 10 km z kijkami pani Hanna pokonywała bez trudu.

Pewnego dnia ze smutkiem stwierdziła, że źle się czuje, ponieważ już kolejną noc zakłócają jej imprezowicze z sąsiedniego pokoju. Na nieśmiałe prośby o spokój nie reagują ani oni, ani recepcja. Pani Hanna boi się sąsiadów ponieważ byli agresywni, kiedy prosiła ich o zachowanie ciszy. Ja spaceruję sama i jeśliby taki chciał mnie uderzyć to już do ośrodka nie wrócę o własnych siłach, już dawno skończyłam siedemdziesiąt lat.

Pewnie żadnemu z pijaków nie chciałoby się iść za panią Hanną do lasu, ale przecież nie o to chodzi, tylko o ten niepokój.

Proszę się dłużej nie martwić, ja to załatwię – powiedziałam od razu. Mnie również przeszkadzały te pijackie wrzaski ale jakoś je do tamtej pory znosiłam.  

Wiem, że słowo pisane liczy się bardziej niż nieśmiała prośba przy recepcyjnym okienku, dlatego poszłam na górę i napisałam krótkiego, rzeczowego maila.

To było po obiedzie. Przed kolacją już nie było nawoływań na pierwszym piętrze. Po kolacji cisza.

Przy śniadaniu zobaczyłam uśmiechnięte oczy, poczułam delikatny uścisk na ramieniu i usłyszałam – dziękuję, jak ja się dziś wyspałam!