to, co najważniejsze

Będzie bardzo długo i osobiście.

Okoliczności, w jakich  poznałam Asię, jeszcze wtedy nie narzeczoną tylko dziewczynę syna, były dość paskudne. Spędziliśmy bowiem, nie znając się zupełnie,  kilka godzin w jednym samochodzie. Ja w podróży jestem okropna bo potrzebuję przerw, boli mnie kręgosłup więc zatrzymujemy się, spaceruję, pijemy kawę, szukamy toalety, i tak zamiast trzech godzin jazdy robi się pięć.

Jechaliśmy na wesele, Asia nie znała tam oprócz mojego syna nikogo! Ale za to z pewnością  miała świadomość, że będzie musiała poznać hurtem calutką rodzinę, macie pojęcie? Babcia, ciocie, wujkowie, kuzynki no i oczywiście ja.

Po takiej podróży należało się wypindrzyć i lokalny arcymistrz stylizacji fryzur porobił nam na łbach kopy siana. To nic, wesele było naprawdę wyjątkowe, choć kelnerka dwa razy wylała coś na mnie a za trzecim razem oblała mnie czymś szwagierka. Wyglądało, jakbym się spiła bo normalnego człowieka coś podobnego nie spotka. Mnie spotkało, jedną sukienkę zmieniłam ale w drugiej już zostałam taka oblana bo co miałam zrobić. Przysięgam, że uważałam, siedziałam przy stole ostrożnie, serweta na kolanach i nie było w tym mojej winy.

W drodze powrotnej przysypialiśmy w aucie, wiecie, jak to jest po imprezie. Tak więc widzicie, pierwsze spotkanie nie było zbyt udane ale na szczęście Asia dzielnie to przetrwała.

Potem młodzi przyjeżdżali do nas bardzo rzadko i prawie zawsze przypadkiem. Czasem spałam, potrzebuję drzemki w ciągu dnia, gdy bolą mnie stawy,  czasem w najgorszym dresie szorowałam na kolanach piekarnik i wyglądałam jak czarownica, co mnie szalenie krępowało,  chciałam wyglądać zawsze pięknie i mieć dom wysprzątany na błysk a było różnie.

Poznaliśmy się bliżej dopiero w zeszłym roku, gdy podjęliśmy decyzję o wspólnym zamieszkaniu. Bałam się jak diabli choć myślę, że Asia bardziej. I co? Kiedy się wyprowadzali, usłyszałam – nigdy nam tak dobrze nie było jak przez ten czas. Ja też tak czułam, to były naprawdę miłe, pełne ciepła i szczęścia rodzinnego miesiące.

Oczywiście nie obyło się bez wpadek. Kiedy do Asi przyjechała rodzina, ja poszłam z ich dzieckiem na spacer, wracam, a w domu pełno much! Był wrzesień, na stole stało jedzenie, w tym ciasto i świeże owoce, co wystarczyło, by natychmiast przez otwarte okno naleciało owadów, w tym rój owocówek. Myślałam, że się spalę ze wstydu. Kto mnie zna to wie, jaką mam na tym punkcie obsesję, dawniej w każdym oknie była siatka a w drzwiach obowiązkowa firanka.

Następnym razem miała przyjechać mama Asi i młodzi powiedzieli mi o tym ze dwie godziny przed odwiedzinami, no, pięknie. Nie zdążyłam nic, po prostu nic przygotować. Czułam się okropnie a dzieci specjalnie tak zrobiły bo nie chciały, abym „czyściła grzejniki od środka i robiła przyjęcie dla pułku”. Była więc herbata i jakieś byle jakie ciastka i tyle. Znów się nie popisałam. Na szczęście mama Asi okazała się być bardzo miłą osobą choć obydwie byłyśmy niesłychanie tym spotkaniem przejęte i dopiero teraz, przy drugim spotkaniu, pogadałyśmy normalnie, jak kobieta z kobietą, czyli trochę plotek, trochę poważnie a najwięcej żartów.

Wszystkie te przykłady podałam, abyście wiedzieli, że staranie się na pokaz nie ma sensu i nie kończy się dobrze.

Pewnego jesiennego wieczoru siedziałam w swoim pokoju gdy przyszła Asia i zaniepokojona zapytała – a gdzie jest tata? Spojrzałam na zegar, rzeczywiście mąż już dawno powinien wrócić z pracy. Jej słowa wyrażały  szczerą troskę a ja poczułam, jakby ktoś bliski wrócił do domu z dalekiej podróży albo odnalazł się po długiej rozłące. Tak się tworzy rodzina i wcale nie trzeba więzów krwi. Wystarczą zwykłe pytania – jak się czujesz, czy zjesz ciepłą zupę, jak poszło w pracy, podrzucenie ciekawej książki czy filmu. Wspólne smażenie dżemu i sprzątanie na zmianę łazienki. Zwykłe dni a w nich  łagodność, troska i delikatność.

Czasem mówię, że coś mi się nie podoba, ale to wcale nie znaczy, że oczekuję od młodych zmiany decyzji. Pomagamy ale  nie wtrącamy się. Moja mama też tak robi i dopiero teraz rozumiem, ile siwych włosów musi ją to kosztować choć potrafimy odnajdywać radość w codzienności i cieszyć się z drobiazgów. Jak dzieci są zdrowe i szczęśliwe to mama też, i ja mam dokładnie tak samo.

Tym długim i niezwykle szczerym postem przedstawiłam Wam  bliżej moją rodzinę i siebie w charakterze teściowej.