trudno tak codziennie pisać o szczęściu

Licznik zbliża się do dość konkretnej liczby, czas chyba na podsumowanie.
 Blogowanie jest dla mnie dość ważnym etapem w życiu ale czuję, że ten etap się kończy. Całkiem możliwe, że wynika to z mojego zaangażowania. Za bardzo się starałam. Za gorliwie. Odpisać na każdy komentarz, przeczytać z uwagą każdy list, odwiedzić blog, zostawić kilka słów.
Po drodze chyba wszyscy zapomnieliśmy ( o proszę, już staram się rozkładać odpowiedzialność na wszystkich, heh) o czymś ważnym. O życiu.
Jestem zwyczajną kobietą i sytuacja dawno mnie przerosła. Nie chcę być dłużej narzędziem do wyciągania kasztanów z ognia. Nie mam odporności ani przygotowania, by unieść te wszystkie sprawy,  tajemnice,  historie prawdziwe czy zmyślone.  Nie mam również narzędzi. Dziennikarz ma legitymację, wsparcie gazety lub portalu. Ja jestem sama.
Nie potrafię wybierać - które ze spraw są zmyślone a które ważne, komu odpisać a czyj list wrzucić do kosza. Zaniedbałam tych, na których mi zależy. Milczą być może czując żal, a ja po prostu tego nie ogarnęłam. Bo jak odpisać na kilkanaście maili. Wiem jak, oczywiście z zaangażowaniem i uwagą. Nie myląc się. Tylko jak zapamiętać to wszystko.
Jetem zwyczajną kobietą, nie poradzę sobie ze wszystkim. Uciekło mi pięć lat nie wiadomo kiedy. Dlatego wybaczcie, ale już nie będę się tak mocno angażować w blogowanie. Muszę pomyśleć o sobie.