kochać

Czytałam rano paskudny, tendencyjny tekst szkalujący współczesnych młodych mężczyzn. Że nic nie potrafią robić w domu, że są brudasami żerującymi na matce a potem na żonie i generalnie z artykułu wynikało, że kobiety samotne są najszczęśliwsze, aczkolwiek z jakiegoś powodu lubią się umartwiać i zamiast się biczować i chodzić w worku po ziemniakach wybierają zamążpójście, czyli większe zło.

Aż mi się zrobiło przykro i od razu miałam ochotę tych młodych ludzi przepraszać i zapewniać, że wcale tak nie myślimy a patologia  trafia się wszędzie i obok można zamieścić podobny w tonie artykuł o niechlujnych, leniwych dziewczynach.

Ja też pewnie napiszę tendencyjnie, bo sama mam syna i świadomość, że to my wychowaliśmy młodych 20+ więc jeśli narzekamy, to narzekajmy raczej na siebie, ale ja nie narzekam. Widzę te dzieci pracowite, odpowiedzialne, mające mnóstwo obowiązków i myślę, że mają trudniej niż my. Bo my mieliśmy materialnie biednie ale mogliśmy sobie ufać. Sobie, to znaczy nawet obcym. Nie było rywalizacji tylko współpraca, nie było tyle wrogości, zawiści, podłości. 
Była rywalizacja pokoleniowa – matka bezustannie krytykowała córkę, wytykała błędy synowej bo sama miała źle więc czemu młoda miała mieć lepiej. Nie rozumiały potrzeby akceptacji, nie umiały mówić „kocham cię córeczko”. Tu też należy zaznaczyć – nie wszystkie matki tak postępowały, ale ta surowość i oschłość była dość powszechna.

Nasze pokolenie to zrozumiało. Akceptujemy działania dzieci i cieszmy się z ich sukcesów. Nie jest prawdą, że młodzi przerzucają się obowiązkami. Widzę, jak młodzi ojcowie potrafią fantastycznie opiekować się swoim potomstwem, widzę bo ich znam osobiście i to nie jest zmyślone na użytek bloga. Widzę, jak dziewczyna mojego syna prasuje mu koszulki a on robi jej kanapki i nie są to żadne działania na pokaz, oni o siebie dbają i nie zastanawiają się, kto co ma robić.

Nie widziałam nigdy w życiu mojego taty wieszającego firanki, tak samo jak nie widziałam mojego męża myjącego podłogi a obydwaj są ludźmi bardzo pracowitymi. Chodzi o to, że ja wolę myć podłogę i wieszać firanki niż szarpać się z kosiarką czy dźwigać kartony z towarem. Poza tym powiem Wam coś – ktoś wymyślił nie wiem na czyj użytek tekst mówiący o tym, że mężczyzna nie potrafiący nic zrobić w domu jest kaleką. To bzdura, wystarczy tydzień i facet poradzi sobie sam, jeśli tylko będzie chciał. Wcale nie jesteśmy potrzebne w charakterze sprzątaczek i służących.

Jeśli  miałabym bezustannie lamentować na męża – bałaganiarza i robić z siebie ofiarę to chyba  jednak wolałabym ten pejcz i worek pokutny. 

Zdjęcia w drugiej części  oddają przesłanie piosenki