porachunki, czyli znów o tej Emerytce

Pani Emerytka dba o siebie i to widać. Od czasu do czasu pozwala sobie na nową sztuczną szczękę na przykład, no co się śmiejecie, mało to takich babek, którym szczęka wypada przy każdym "daj pan spokój panie Edwardzie"? Starość bywa straszna, człowiek nie trzyma a to moczu, a to zębów, a to nie trzyma się zasad ruchu drogowego.  Jedni na stare lata postanowili zatruć życie innym i to czynią konsekwentnie plując jadem, a inni, jak Wanda, przeciwnie. Czyż nie miło będzie w chłodniejsze dni pomyśleć panom o rękach, które wydziergały kolorowy ocieplacz? Wandzi również będzie miło   pomyśleć o ocieplaczach otulających no, wiadomo co.

Nie dziwcie się, że nie nazywam pewnych rzeczy po imieniu, ale skoro Wandzia tak właśnie robi to ja to szanuję i staram się oddać jak najlepiej  jej charakter. 

 Na razie jeszcze lato trwa i trzeba wyglądać elegancko, poszła więc Wandzia do salonu piękności. Dawniej mieścił się tu zakład fryzjerski „Loczek” ale teraz nie ma już zakładów fryzjerskich, są wyłącznie studia stylizacji fryzur albo salony piękności, choć nadal można w nich za ciężkie pieniądze dać zepsuć sobie włosy, to się nie zmieniło.

Na chodniku tuż przed wejściem natknęła się Wanda na Lucynę, idącą pod ramię z Edwardem. Od pewnego czasu tych dwoje było nierozłączne bo jak wiadomo, nieszczęścia chodzą parami. Lucyna na widok Wandy tylko parsknęła jak jaki koń i rzuciła niby przed siebie starym, indiańskim przysłowiem, z miejsca podnosząc Wandzi ciśnienie.

- Nie pomoże puder róż kiedy gęba stara już! Lucyna poprawiła przy tych słowach torebkę na ramieniu i zaryła w chodnik obcasami bo Edward, mężczyzna szarmancki, zatrzymał się w miejscu, chcąc się przywitać.

- To po co się Lucynko pudrujesz i malujesz te kółka pod oczami jak panda? – miała powiedzieć Wandzia ale nie powiedziała, bo nie chciała wszczynać awantury. Mało to innych awantur w Hucie? Że też ten Alfred nie zrobi użytku z tych wariackich papierów i nie zaprowadzi porządku na osiedlu, właśnie, może ta franca mu po prostu nie oddała siekiery, o!

- Idźże w cholerę jędzo – wyminęła ich zręcznie, co w Hucie jest łatwe ale spróbowalibyście wyminąć zręcznie parę idącą chodnikiem na Długiej na przykład.  Albo pyskiem o ścianę, albo prosto pod tramwaj, i tak by się to skończyło, ale do brzegu, temat trudny to się jakoś nie mogę pozbierać.

Kiedy pani fryzjerka nakładała na bujne loki Wandy farbę w kolorze miedzi, usłyszała przepiękną historię o miłości. Fryzjerka płakała i Wandzia płakała. Niestety, autorka akurat została zaatakowana przez inną fryzjerkę szczotkami i suszarką, dlatego nie dowiedziała się i tym razem, jak to z tą miłością było.

Z ostatniej chwili. To nie były łzy wzruszenia, to w tej farbie coś było.

zdjęcie z internetu

Specjalnie dla Niki - tak wyglądają ocieplacze robione przez Panią Emerytkę