znów o tym Waldemarze

Będzie dramat straszny to ostrzegam na samym początku, żeby nie było! Kto ma dobry humor to wpadnie w depresję, kto ma depresję to niech szykuje powrózek na najbliższej wierzbie płaczącej a kto ma daleko do wierzb szumiących niech sprawdza rozkład jazdy pociągów, żeby za długo nie siedział na torach bo się rozmyśli i po co to iść nadaremnie.

Stali czytelnicy mi wybaczą bo już wiedzą – sobota to atak grafomański i kulinarny, mam robić ciasto z jagodami czyli borówkami, borówki czekają w lodówce a ja piszę. Wolę pisać niż sprzątać, choć wyjątkowo życzliwi niedawno proponowali mi zająć się sprzątaniem a pisanie porzucić to jeszcze nie czas. Pamiętliwa jestem, musicie o tym wiedzieć, wybaczam ale nie zapomnę i będę się mścić jak nie wiem co. Czyli pisać, przecież nie latać z siekierą.

I tu właśnie zacznie się ta straszna opowieść - będzie o miłości, zdradzie i o zemście, w sam raz na sobotnie popołudnie, gdy w co drugiej rodzinie trwa weselne przyjęcie. Po tym długim wstępie jeszcze raz proszę wrażliwe serduszka o wybaczenie, bo życie jest jak tęcza, raz czarne, raz białe  i czasem trafia się na czarne pole czyli kryzys.

Iwonka nadal pracowała  w pensjonacie na Ogrodowej i do jej obowiązków należało dbanie o wygody gości, czyli jeśli trzeba było dodatkowo sprzątnąć pokój to Iwonka porzucała obieranie ziemniaków czy lepienie pierogów z jagodami i łapała za odkurzacz czy mop bo o gości trzeba dbać. A byli naprawdę różni. Niektórzy zachowywali się przyzwoicie i grzecznie, nie zostawiając po sobie większego bałaganu, inni nie szanując hotelowego majątku wprost go demolowali.

Pan Edward przyjechał na dwa tygodnie i był gościem wyjątkowo kłopotliwym. Nie należał do tych bezustannie biesiadujących, zakłócających spokój innym, nie. Pan Edward niestety zakochał się w Iwonce, choć przecież w Muszynie i w Krynicy  pań do podrywania jest na każdym kroku jak tych kamieni w Popradzie, bo przyjeżdżają na kurację stęsknione za dobrym słowem i uśmiechem i wystarczy jedno przyjazne spojrzenie, aby taką kuracjuszkę uwieść i zakochać się na tydzień a nawet dłużej.

Zawsze zastanawia mnie – czemu do sanatorium jeździ tak mało mężczyzn, nie chorują, nie mają czasu czy po prostu już nie żyją?

Pan Edward był górnikiem, wdowcem na emeryturze, stać go było na porządne wczasy a w sanatorium nigdy nie był i nawet nie wiedział, że tam trafiłby od razu na kwiat paproci, no dobra, może nie na kwiat, ale serce gorące i ręce gotowe na wszystko. Zapytacie, co mają do miłości ręce? Mają, i to dużo, bo do tej pory pan Edward wyjeżdżał na wczasy z żoną, która pakowała walizki, robiła drobne przepierki w hotelowych łazienkach, prasowała koszule, robiła  herbatki i kawki a gdy mieli chęć, kupowała bób i zanosiła do kuchni prosząc o ugotowanie. A teraz był jak dziecko i o wszystko prosił Iwonkę, więc nie ma się co dziwić, że się zakochał od pierwszego gotowania bobu.

A było to tak. Kupił sobie na ryneczku bobu w woreczku i przyniósł do pokoju. W pokoju nie było kuchni, był tylko czajnik bezprzewodowy i niestety, pan Edward postanowił w tymże czajniku ów bób ugotować. Dobrze się to nie skończyło, smród niemiłosierny długo jeszcze unosił się w pensjonacie i okolicy a pan Edward ze wstydu nie wychodził z pokoju dwa dni. Akurat lało jak z cebra ale przecież nie wyszedł nawet do jadalni tylko przez telefon zamawiał  posiłki do pokoju. To mu Iwonka nosiła, a przy okazji ośmielił się prosić o uprasowanie kilku koszul, potem znów o kupienie wody mineralnej i nie chciał, żeby przychodził ktoś inny, tylko Iwonka.

Wieczorem będzie albo dalsza część albo zdjęcie placka z jagodami.

*

Pan Edward należał do kategorii mężczyzn, którzy bez względu na wiek nazywani są przez kobiety obleśnymi dziadami.  Uważał się za niezwykle szarmanckiego okazując kobietom swe zainteresowanie macaniem, klepaniem i mówieniem żałosnych tekstów o tym, co zrobiłby z jej cycuszkami albo inną częścią ciała. Kiedy więc raz i drugi otarł się o Iwonę, ta zdecydowanie i ostro choć grzecznie powiedziała, że nie życzy sobie takiego zachowania, jest w pracy i z gośćmi łączą ją wyłącznie stosunki służbowe.

Nie wiem, czy pan Edward był głuchy czy nie chciał wszystkiego słyszeć, bowiem na słowo „stosunek” zaczął dyszeć i się do Iwony dobierać na całego i uwierzcie mi, te jęki to nie były objawy astmy wysiłkowej.  Kobieta w gumowych rękawiczkach i z mopem złapana przez mężczyznę od tyłu nie jest wcale bezbronna, wystarczy wyciągnąć z wiaderka mop i z półobrotu chlasnąć nim w twarz napastnika. Tak też się stało. Nie myślcie sobie, że Iwona pobiegła z płaczem do koleżanek. Nic z tego, nie takie rzeczy się jej w życiu zdarzały i musiała sobie z tym radzić, co to jest jeden stary dewiant.

Nie żaliła się więc, tylko lojalnie ostrzegła koleżanki, co również nie wyszło jej na dobre.

- Specjalnie tak mówi, żeby żadna nie chodziła do dziadka i cała kasa była dla niej – skwitowała jedna z kelnerek, Patrysia.  - Ciekawe, co na to Waldemar?- dodała złośliwie.

*

Na drugi dzień pan Edward przyniósł do kuchni bukiet róż i przepraszając Iwonę, usiłował ją pocałować. Powtórzyła kolejny raz, aby więcej tego nie robił a kwiaty wyrzuciła do śmieci. Patrysia zdążyła jednak trzasnąć telefonem całkiem jednoznaczną fotkę.

*

Mam nadzieję, że choć dwóch albo trzech czytelników pamięta zeszłoroczną wyprawę dwóch pań nad morze. Dla pozostałych wyjaśnię możliwie szybko, o co to chodzi. Iwona ze swoją ciocią w zeszłym roku były na wczasach w Świnoujściu, przeżyły klasyczny lipcopad i spotkały w ośrodku wczasowym grupę emerytowanych górników z kopalni budyniu. Wśród nich był właśnie pan Edward. A z tą kopalnią budyniu to było nieporozumienie ale wyjaśniło się po tygodniu zupełnie przypadkowo.

Do brzegu, Klarka, do brzegu!

Pan Edward od samego początku pobytu w Muszynie czuł, że skądś Iwonę zna ale nie mógł sobie przypomnieć skąd i nawet zapytał ją, czy już się kiedyś poznali, a ona zaprzeczyła bo zawsze podobali się jej młodzi mężczyźni, więc na starych dziadów nie zwracała kobiecej uwagi to jak go mogła zapamiętać, poza tym rok temu była zakochana nieszczęśliwie i całe wczasy leczyła się spirytusem.

 Iwona zła i zmęczona wróciła po pracy do domu i wieczorem opowiedziała o swym zmartwieniu Waldemarowi, bo to nie jest takie proste jak się wydaje. O pracę trudno a nie wiadomo, co taki gość może naskarżyć, aby się zemścić.

- Zatłukę, zatłukę go! – odgrażał się Waldemar rozglądając się wokół za odpowiednim narzędziem. Przymierzył się do kaktusa, który wyglądał jak maczuga, miotał się jak jaki narwaniec po ciasnym pokoiku aż wreszcie Iwona jakoś go uspokoiła mówiąc, że za kilka dni sprawa sama się rozwiąże bo pan Edward wyjedzie a do tego czasu będzie go unikać.

Tak właśnie było.  W dniu wyjazdu pan Edward poszedł się pożegnać. Dziękując Patrysi za miłą obsługę zapytał o adres Iwonki. Tak się nie robi, a jednak Patrysia ochoczo adres podała bo takie bywają koleżanki z pracy.

*

Tego dnia Waldemar przyszedł do domu wcześniej bo musiał coś załatwić na poczcie, a jak wiecie, urzędy pocztowe są czynne do 16 po to, by człowiek pracujący mógł sobie brać z pracy wolne za każdym razem, gdy znajdzie w skrzynce awizo.  Jadł zupę, gdy do drzwi zapukał starszy człowiek z bukietem róż w ręku. Starszy człowiek spojrzał na Waldemara, stojącego w drzwiach boso, w rozciągniętym podkoszulku i dziurawych dżinsach i powiedział zdanie, którego Iwona na szczęście nie słyszała, bo do końca życia byłoby jej przykro.

- Chłopcze, czy jest tu twoja szanowna mamusia? Bo ja żyć bez niej nie mogę, chłopcze, błagam, gdzie ona jest?

- Jak to gdzie, w Hucie, a gdzie ma być?

Tak to pan Edward zamiast na Śląsk pojechał do Krakowa, gdzie spotkał się z panią Lucyną i tak się zaczynie kiedyś kolejny rozdział.