wesele, ach, wesele..

tego zdjęcia nie lubię ale Baba ze Wsi mi kazała wkleić to wkleiłam

Są wydarzenia, których się nie zapomina, i dlatego trzeba zadbać, aby nie były byle jakie. Zawsze jednak najważniejsi są ludzie i gdybym teraz miała wybierać – wesele na 100 prawie nieznanych mi osób czy skromny ślub w malutkim kościele w otoczeniu tych, których kocham, bez wahania wybrałabym to drugie.

Moje starsze siostry miały wesela w rodzinnym domu. Za domem ustawiano podłogę do tańca, niżej namiot, w namiocie stoły i ławki. Wujek pędził bimber, część wódki była kupiona z przydziału weselnego ale co to jest na góralskie wesele? Robiło się świniobicie, wędziło kiełbasy,  kto mógł ten znosił jajka, ser, śmietanę, mak – na placki. Ciocie przychodziły pomagać piec, gotować, kroić makaron, skubać kury, dziewczyny dekorowały namiot i podłogę, kroiły sałatki, ucierały masy do ciast – te przygotowania trwały tydzień.

Kapela grała, goście jedli, pili i śpiewali aż paryja jęczała, w paryi zresztą siedzieli kopoce, którzy zaproszeni nie byli ale i tak przyszli licząc, że ktoś im wyniesie butelkę wódki czy talerz placków. W stodole były przygotowane miejsca do spania i kto się bardzo zmęczył, szedł spać do stodoły, jak się wyspał to wracał na wesele. Nikt nie organizował zabaw, ktoś czasem zwracał uwagę szukającym rozrywki – tu się nie bijcie, idźcie się bić za stodołę. Starsi rozchodzili się trochę wcześniej ale młodzi tańczyli do siódmej rano.

I tak odbyło się jedno wesele, drugie, trzecie, a moje nie, bo ja sobie wybrałam miastowego chłopaka i jak mama tego miastowego zobaczyła ten dom, ten las, stodołę, i że do ślubu się będzie szło na piechotę górską ścieżką bo koniem to się tylko wozi trumnę albo obornik, i że tam wychodek jest za stodołą, no to podjęła decyzję – wesele będzie u niej!

Jak miastowi nie chcieli jechać na wieś tak i wsiowi nie chcieli jechać do miasta, skończyło się na tym, że z mojej strony było siedem osób i byłam najbardziej samotną panną młodą, do dziś pamiętam swoje zagubienie – obcy ludzie, obce miejsce, mąż heh też obcy, kościół, w którym byłam pierwszy raz w życiu, ksiądz, którego nie znałam. Był październik, trzęsłam się z zimna, miałam ściśnięte ze strachu gardło. Nie wiedziałam nawet, czy mama z tatą trafili bo ja jechałam samochodem ale moi goście tramwajem, a oni byli pierwszy raz w Krakowie i tak się łatwo mówi – wysiądziecie na piątym przystanku i tam będzie kościół. W kościele było całkiem inaczej niż u nas na weselach, jakoś tak przejmująco cicho, jakby nikogo tam nie było. U nas mimo całego szacunku i powagi słychać było dzieci (mamoooo, zobacz, jaka pienkna ciocia) albo (mamoo, chcem siku!) szepty ludzi, którzy się witali, stukot obcasów, bo ktoś zawsze się spóźnił, a tu nic, tylko jak na zwykłej mszy i jakieś szmery i szuranie.

Złożyliśmy przysięgę, msza się skończyła, wstałam z klęcznika, odwróciłam się niepewnie  a tam calutki kościół zapełniony ludźmi. Bo to był październik i za chwilę miał się rozpocząć Różaniec. Kiedy opowiadałam o tym babci, której wtedy nie było, bo już nie miała sił na podróż, objęła mnie mocno i pocieszała – a ty dziecko wiesz, ilu ludzi modliło się wtedy za wasze szczęście? To co, że obcy, dla Pana Boga nikt nie jest obcy!

Tak przecisnęliśmy się między nimi do wyjścia i po ślubie. Nawet nie pamiętam, czy było składanie życzeń, pewnie było.

A mogło być zwyczajne góralskie wesele.