dzieciństwo

Patrzę na to zdjęcie i mam ochotę zapytać – tatuś, a czemuś mnie nie wziął wtedy na ręce?  Mama wysoko w ciąży to trudno, żeby dźwigała, ale tata mógł!

Najstarsza z nas miała wtedy dziewięć lat, to ta w marynarskim ubranku.  Ja byłam „pod ochroną” i byłam za mała, by cokolwiek pamiętać, tyle, co z opowiadań innych. Odpowiadam więc sama sobie i Wam na to pytanie z pierwszego akapitu. Zrobienie zdjęcia było wówczas ogromnym przeżyciem i się wszyscy ustawiali i usztywniali. Ktoś ważny pewnie przyjechał do nas z aparatem bo zdjęcie zrobione jest koło domu  i podpisane  – na tym zdjęciu jest K…z żoną swą i dziećmi swymi na Garlicówce w 1967 roku.

Dzieci są wystrojone jak do kościoła. Lubiłam ten poranny ruch w niedzielę. Dziadek się golił i pod koniec golenia tata golił mu kark, potem dziadek czyścił kościelne buty i oglądał kapelusz, nie wiem po co, czy czysty? Miał rację, czyjeś łapki ukradkiem brały dziadkowy kapelusz i usypiały w nim małego kotka. A nie wolno było tknąć! Małych kotków oczywiście, bo stworzenie to nie zabawka.  

 Mama była na mszy porannej bo przecież ktoś musiał gotować obiad. Na kuchni już stały garnki, na tych gorących garnkach prasowałyśmy wstążki do włosów i do strojów. Ja nie, bo miałam zbyt cienkie włosy i żadna gumka się na nich nie utrzymała, raz mi siostra chciała przymocować kokardę klejem ale to nie był dobry pomysł. Stroju krakowskiego też nie lubiłam, kochałam za to białe i różowe sukienki i sypanie kwiatków na procesjach.

Dzieci stały w kościele osobno, przed samym ołtarzem, po lewej stronie dziewczynki a po prawej chłopcy. Kawałek dalej zaczynały się ławki i w pierwszej ławce siedziały stare dewotki i jak tylko które dziecko zaczęło się kręcić albo szeptać to stara dewotka wyłaziła z ławki i takie dziecko „uzgromniała”. Największym wstydem dla dziecka było wyprowadzenie go za ucho przez zakrystię. Potem jeszcze za to można było dostać w domu lanie, więc dyplomatycznie napiszę – nie pamiętam, abym dostała lanie za złe zachowanie w kościele. Ale niewiele brakowało bo miałyśmy z koleżanką dość ryzykowną zabawę. Polegała ona na parafrazowaniu pieśni. Myślałyśmy, że w tym ogólnym jęku nikt niczego nie słyszy  i układałyśmy własne teksty. Potem ksiądz nie mógł zrozumieć, dlaczego się spowiadam " śpiewałam brzydko na mszy".

Aż któregoś dnia  koleżanka myśląc, że będzie jeszcze jedna linijka  zaśpiewała solo w absolutnej ciszy

Kiełbaso jeszcze nieusmażona a już ogryziona, módl się za nami, amen!

Do domu wracało się prosto, nie tak, jak ze szkoły, bo miałyśmy na tyle rozumu, aby nie łazić w  sandałkach i kokardach po paryjach.

Dlatego na zdjęciu są wszyscy tacy sztywni.