opis podróży (na życzenie Liptona_R)

Tam.

Piąta rano to dla niektórych środek nocy. Dla mnie nie, bo o tej porze kotwory zaczynają aktywność i sprawdzają, czy żyję. Wstałam więc. Litościwie pominę szczegóły związane z oporządzaniem. Kotów i siebie. Miałam zresztą wszystko przygotowane i nawet spakowaną torebkę.

Autobus podmiejski, potem tramwaj i tu pierwsza niespodzianka – z powodu remontu tramwaje jeżdżą znacznie dłuższą trasą. No, biednemu zawsze rozkład w oczy. Jak ktoś lubi wycieczki wokół Plant to się ucieszył, ja nie, bo kiedy wysiadłam w pobliżu dworca, zostało mi do odjazdu pociągu nie 15 minut tylko z pięć.

Byłam w butach na dość wysokich szpilkach. Musiałam w nich przebiec pierdylion schodów w dół, potem kawał podziemnym przejściem, potem następny pierdylion schodów w górę. Na górze kostka, układana na pewno przez Waldemara, dla szpilek to koniec. Potem jeszcze bieg na ostatni peron, znów schodami w dół, w górę, i skok do drzwi. Zdążyłam. Kiedy usiadłam, nogi trzęsły mi się ze zmęczenia jak po godzinnym treningu na stacjonarnym rowerku.

Pociąg ruszył i pan zapowiedział, że następną stacją będzie Warszawa. Pokochałam go za te słowa i obiecałam, że zawsze już będę jeździła takimi pociągami. Po trzech godzinach byłam już w Warszawie.

Z powrotem.

W Warszawie nie musiałam nadwyrężać nóg bo są ruchome schody. Bez paniki znalazłam odpowiedni peron i tor. Tak tak, jak jestem sama to nie histeryzuję, nie panikuję, tylko po prostu czytam informacje. Pociąg przyjechał oczywiście punktualnie, zajęłam swoje miejsce, a gdy ruszyliśmy, pan, którego pokochałam rano, zapowiedział, że jeśli ktoś ma bilet do Skarżyska czy Kielc to ma ostatnią szansę i niech wysiada w Warszawie Zachodniej bo potem następny przystanek będzie w Krakowie. I jak go za to nie kochać, ha! Pokochałam go więc jeszcze mocniej.

Podróż upłynęła mi na piciu kawy, jedzeniu ciasteczek i rozmowie z przemiłymi ludźmi, którzy również pili tylko kawę lub wodę.

W Krakowie czekał na mnie na peronie stęskniony mąż a w domu jeszcze bardziej stęsknione koty, które przez cały dzień nie miały się z kim bawić w „wpuść kotka wypuść kotka”.