znów o tych kotach

Latem drzwi do domu są zawsze otwarte, jeśli tylko w domu ktoś jest, koty mogą więc sobie chodzić tam i z powrotem, jednak, kiedy robi się zimno, muszą się dobijać z obydwu stron. Każdy ma inną strategię. Biały Kot drapie w taką metalową listwę przy drzwiach do mojego pokoju i czeka, jak się nie może doczekać to wchodzi i patrzy na mnie wyczekująco a kiedy wstaję, prowadzi mnie do drzwi. Proste.

Kiciulek z wychodzeniem odstawia istny cyrk,  biega po domu, miauczy, wygląda, jakby sam nie wiedział, czego chce, chowa się pod łóżko, wreszcie kończy się zawsze tak samo - trzeba go złapać i wynieść na ganek, mam wrażenie, że zrobił sobie taki rytuał pt "zajmij się mną jeszcze troszkę". W ciągu dnia mi to nie przeszkadza ale nocą nie jest zabawnie. Koty wymagają nieludzkiej cierpliwości. 

W drugą stronę jest jeszcze gorzej, tym razem gorzej dla kotów. Bo dawniej łaziły po parapetach i skrobały pazurami do okien, wysoko nie jest ale kot może się pośliznąć i spadając przytrzymać zębami, co kończy się przeważnie złamaniem zęba,  założyliśmy więc siatkę. Teraz Kiciulkowi pozostało tylko jedno - sygnał dźwiękowy, siedzi więc na belce i się drze do oporu, aż go ktoś wpuści. Biały Kot wskakuje na siatkę i jest przy tym taki charakterystyczny łomot, słychać go bardziej niż miauczenie. 

Trójkolorowa nic nie robi, siedzi i czeka. Czasem ją przysypie śnieg w tym czekaniu. Jeśli któryś kot jest w domu, to się porozumiewają, kot woła człowieka i człowiek kotu otwiera.