jak ukarać męża

Ustaliliśmy wczoraj precyzyjnie, ile gdzie poświęcimy czasu, chodziło o to, by jak najwcześniej być w domu.

Rano zaraz po głosowaniu, a byliśmy głosować tuż po siódmej, chyba pierwsi, pojechaliśmy po towar i Luby się zapędził, przy okazji oczywiście, na stoisko ze sprzętem rtv. A mieliśmy jeszcze inne miejsca do objechania, więc się wkurzyłam  na niego i wydarłam jak nie wiem co, bo jak się śpieszymy to się śpieszymy a nie gapimy na telewizory. Potem pojechaliśmy na drugi koniec miasta i się rozstaliśmy bo ja miałam swoje rzeczy do kupienia a on swoje.

Tak chodziłam i chodziłam po centrum handlowym całkiem zła, i postanowiłam mu zrobić na złość  i nic sobie nie kupić!  Kiedy załatwił swoje sprawy i podjechał, by mnie zabrać, i zobaczył, że jestem z pustymi rękami, bardzo się przejął, bo jak kobieta spędza trzy godziny w galerii i nic nie kupi a chciała kupić dużo rzeczy, to nie jest dobrze.

Nawet lubię to chodzenie między ludźmi robiącymi zakupy, przyglądam się kobietom mierzącym odzież czy buty bo to ciekawe doświadczenie – wychodzi taka pani z przymierzalni w sukience idealnie pasującej do jej sylwetki a mąż mówi, zerkając na cenę – e, nie pasuje ci! Albo wychodzi w sukience opiętej jak baleron i wygląda fatalnie a właścicielka sklepu zachwyca się – och, jak pięknie, jeszcze do tego ten żakiecik! Napiszecie mi, że się bezczelnie gapię, no, prawda, tak właśnie jest. Bo to takie miejsce, gdzie ludzie przyjeżdżają i kupują kreacje na wesele, przyjęcia, albo hurtowo biorą towar do swoich sklepów i przyjeżdżają z całego południa Polski. Spaceruję, gapię się i podsłuchuję.

W tym pójdziesz na poprawiny? A jak będziesz hulać w tych śpicach? 

Danka, nie kupuj mu drogi marynarki do spanio pod stołym! Sobie co porządnego kup, on uśnie pod stołym a ty se będzies hulać z obcymi chłopami!

Nic sobie nie kupiłam bo mi szkoda pieniędzy, to chyba starość! Ech, a zaczęłam pisać o wyborach i głosowaniu.