zaufanie

Spotkało mnie wczoraj coś dziwnego. Było po ósmej, piłam kawę i odpisywałam na listy. Piszę w pokoju od ogrodu i nie widzę, co się dzieje na drodze. Wolę te chwile mieć spokojne, przeszkadza mi czasem tylko kot jeden czy drugi albo jakiś ptak wydzierający się na czereśni.

Mam okropny, głośny dzwonek przy bramie. Jak dzwoni to się zrywam i biegnę, aby nie daj Boże ktoś nie zadzwonił drugi raz. Tak było i wczoraj. Biegnę do kuchennego okna, nie od razu do bramy, często chodzą tu akwizytorzy i przez kuchenne okno mówię im, aby sobie poszli bo nic nie potrzebuję.

Przy bramie stała dziwna kobieta, nie znam jej. Spytałam, o co chodzi. Chciała koniecznie natychmiast skorzystać z łazienki. Przeprosiłam i powiedziałam, że nie wpuszczę jej do domu, i że mi przykro. Naprawdę było mi przykro, bo od razu pomyślałam sobie, że kobieta musi być mocno w potrzebie, by dobijać się rano do obcych domów. I zaraz pomyślałam – a co bym zrobiła na jej miejscu?

Wybiegłam na schody i zobaczyłam, że idzie do sąsiada. Zawołałam, aby zawróciła, bo przecież tu niedaleko jest i sklep, i restauracja to tam z pewnością ją wpuszczą. Pobiegła we wskazane miejsce.

Niedawno, bardzo niedawno ktoś, wykorzystując moją szczerość i naiwność, bardzo brzydko mnie oszukał. Do tej pory jest mi niesłychanie przykro, bo staram się wierzyć ludziom i nie podejrzewać ich o złe intencje. Oszukał mnie i jeszcze mnie dręczył ciesząc się, że mu się tak pięknie udało mnie wykorzystać. Nie jestem zła bo we mnie złość nie siedzi, zła to mogę być jak sobie ufarbuję włosy na głupi kolor albo jak Luby wywali tacę ciasta pod siedzenie auta. Mam bowiem świadomość, że coś się bezpowrotnie skończyło, już nigdy nie zaufam tak, jak do tej pory.

Czy ktoś jeszcze otwiera dom nieznajomym proszącym o szklankę wody albo o możliwość skorzystania z łazienki?