na pomoc

Dostałam dziś wieczorem list z prośbą o pomoc od czytelniczki, wklejam go w całości. 

Mam do opisania historię o maleńkim kotku i potworze.Jestem studentką, pochodzę z Wrocławia i tu też się uczę. Razem z koleżanką w poniedziałek po południu pojechałam do jej studenckiego mieszkania dokończyć pewien projekt do szkoły. Od progu przywitał mnie jej 6-cio miesięczny kocurek, biegający w te i z powrotem od drzwi do jej pokoju. Kiedy tam weszłyśmy, usłyszałyśmy przeraźliwy płacz kociego dziecka, dochodzący gdzieś z placu między blokami. Koleżanka powiedziała, że może to kocięta, które rano znalazła przy śmietniku w kartonie, a które zabrała do domu jedna z jej Sąsiadek. Ale nie... Do pokoju weszła współlokatorka Agaty, mówiąc nam, że rano kiedy biegła na uczelnie widziała jakąś dziewczynę zostawiającą na podwórku kota, ale nie miała czasu pójść tego sprawdzić. Prędko podjęłam decyzję- idziemy szukać kota! Na dworze skwar, około 27 stopni, pełne słońce na tym podwórku. Podeszłyśmy we cztery do krzaków, z których było słychać płacz kociaka, otoczyłyśmy to miejsce żeby nie uciekł. I znalazł się! Maleńki, szary kocurek. 
I tu przejdę do potwora. Z okna nad nami wyglądała pewna pani. I powiedziała coś takiego- " A to moja córka rano tego kota tam zostawiła. Ale on na pewno zdechnie, bo nic nie je i nie pije." Przypominam- kot zostawiony o 7 rano, znalazłyśmy go ok. 15, CALUTKI dzień płakał tam, i CALUTKI dzień ta kobieta wyglądała z okna i tego słuchała. Zabrakło nam słów... Zabrałyśmy maleństwo i poszłyśmy do mieszkania.
Po wielkości doszłam do wniosku, że ma około 3-4 tygodnie, jednak zdziwiło mnie pełne uzębienie. Dałyśmy mu strzykawką do pyszczka troszkę podgrzanego delikatnie mleka, przetarłam mu zaropiałe oczka i nosek i podjęłyśmy z Agatą decyzję- jedziemy do schroniska. Kota zawiniętego w kuchenną ściereczkę wiozłam na kolanach, płakał, uspokajał się tylko na chwile kiedy dawałam mu więcej mleka. W schronisku powiedziano nam, że mały u nich zdechnie, bo nie mają żadnych kociąt, nikt się nim nie zajmie na tyle żeby wyzdrowiał...
Weterynarz kotka obejrzał, dał mu pastę na robaki, popryskał płynem na pchły, dostał w zastrzyku antybiotyki i witaminy, zakropione miał oczka. I powiedziano nam, że jeśli weźmiemy go chociaż na tydzień- półtora, i mały wydobrzeje, możemy go odwieźć do schroniska, pewnie się ktoś dla niego znajdzie. Okazało się też, że ma 8 tygodni, tyle tylko, że musiał być bardzo niedożywiony. Agata podjęła decyzję, że kotem się zajmą przez czas jego dochodzenia do zdrowia, dostałyśmy kropelki do oczu i wet orzekł, że jeśli kot dożyje dnia dzisiejszego, zacznie jeść i pic, to mamy się u niego zjawić w czwartek na kontrol.
Z roztrzęsionym kociakiem wróciłyśmy. Nie chciał jeść, dostał tylko pic. I nadałyśmy mu imię- Jaś Wędrownik. 
Dziś Jasiu już nieśmiało podjada Felicjanowi (kotu Agaty) z miski, bardzo dużo pije, trochę próbuje broić, dużo śpi, głównie na rękach wielkich, 20paro letnich chłopaków :), oczka ma lepsze, nie ma zaczerwienionej już trzeciej powieki, sam się wylizuje, tylko bardzo boi się ciemności i samotności...

I tutaj moja prośba. Nie chcemy go oddawać do schroniska, ale ja nie mogę wziąć do domu czwartego kota (dwa wzięte z ulicy, plus jeszcze dwa psy w domu), a mimo że szukamy wszędzie gdzie się da nowego domu dla niego- wiadomo, jest ciężko, bo kot jest chory. Szukamy kogoś z Wrocławia i okolic, kto chciałby nam pomóc w otoczeniu Jasia miłością i bezpieczeństwem. Jedni ludzie już go skrzywdzili, my staramy się pomóc z całych sił, ale nie może z nami zostać. Byc może jakaś mała wzmianka na jednym z Twoich Klarko blogów by pomogła?

Pozdrawiamy, 

Agata i Felicjan oraz Basia i cała kociarnia domowa