rodzinnie

O tym, ze wychowuję dziecko na patriotę, dowiedziałam się dopiero przy okazji jakiejś wywiadówki w szkole, gdy  pani wychowawczyni  mówiła rodzicom, jak to należy robić. Mój syn odkąd tylko nauczył się mówić to klepał  „Kto ty jesteś?-  Polak Mały”, śpiewał wraz ze mną „Szła dzieweczka do laseczka”, do snu czytałam mu o przygodach Koziołka Matołka, gadałam gwarą i posługiwałam się anachronizmami, w żartach oczywiście, bo na co dzień dbałam, aby mówił ładną polszczyzną. Wszystko to robiłam intuicyjnie, bo czy w latach osiemdziesiątych widział kto poradniki typu „Jak wychować patriotę” albo „ Jak się nie bać własnego dziecka”?

Kilka dni temu siedzimy we trójkę (przypominam, syn dawno dorosły) i Luby opowiadał   kawał, który wyczytał na blogu Ukochanej  Redakcji. Ja również chciałam jakiś opowiedzieć, ale zarżnęłam (jak uratować Murzynowi życie?- Powiedziałam – zabrać mu buty! I nie byłam w stanie wyjaśnić dalej o co chodzi). Zmieszana naskoczyłam więc na Lubego – nie można przy dziecku opowiadać takich dowcipów bo jak kiedyś będzie miał dzieci to ich do nas nie przywiezie bo się będzie bał,  że je nauczymy rasistowskich kawałów!