dzieci są dobre

Nie lubię źle zorganizowanej pracy ale przecież na wiele rzeczy nie mam wpływu. Tak jest ze środkami czystości, które dostawca przywozi i zostawia w bardzo odległym miejscu a ja muszę je nosić - schody, zakręt, bardzo długi korytarz, hol, schody, zakręt, magazynek. Tych rzeczy jest dużo - są to wielkie pakiety papieru toaletowego, papierowych ręczników, różne płyny, ścierki i gąbki.
Tak było i wczoraj - niosłam trzy wielkie pakiety ręczników (to jest lekkie ale nieporęczne) i uważałam, aby nie potrącać  nimi dzieci bo te małe nic nie widzą nic nie słyszą tylko drą się ile sił w płucach i biegają na wszystkie strony.

Jeden z "naszych" chłopczyków podszedł proponując mi pomoc. To dziecko zawsze proponuje mi pomoc, zamiata, trzyma szufelkę, zbiera papiery, byle tylko ze mną pogadać. Podziękowałam mu jak mogłam najpiękniej mówiąc, że to bardzo ładnie z jego strony ale przerwa się kończy więc musi biec na lekcję. Po chwili dogonił mnie inny uczeń, też z "naszych" ale starszy o trzy lata i po prostu zabrał mi te pakiety mówiąc, że mają z chłopakami w-f więc we trzech zniosą to wszystko za mnie.
Podeszłam do nauczycielki pytając o zgodę, zgodziła się i po chwili cała dostawa wylądowała w magazynku. 
Jaką ja czuję wdzięczność!
Po pierwsze - że widzą. Widzą i reagują. Po drugie - nie wstydzą się pomagać. Bo wiecie co? Czasem łatwiej brać udział w jakiejś odległej akcji niż dostrzec kogoś bardzo blisko. I tak zwyczajnie - zaoszczędzili mój czas i siły.

Dziewczynki - nie wiedziałam, że są takie nieśmiałe. Jeśli mają coś załatwić to zazwyczaj przychodzą we dwie. Bo my musimy poszukać siostry/pani/rysunku/książki/ i nie wiemy w której klasie. Zanim odważą się zapukać, stoją i mówią - teraz ty pukasz a ja mówię. Kiedy przychodzą po coś do mnie, zawsze dziękują. Niedawno widziałam scenę jak z "Seksmisji". Otoczyły nauczycielkę angielskiego i jedna z nich coś mówiła a po chwili zaczęły ją wszystkie ściskać. Jakie to było wzruszające.

Pracuję rutynowo. Chodzę z wózkiem  i z  pękiem kluczy. Otwieram klasę, porządkuję ją, zamykam i idę dalej. Tak było i tym razem. Wkładam klucz, otwarte, zaglądam a tam nauczycielka z uczniem, mają jakieś dodatkowe zajęcia. Przepraszam i..zamykam drzwi na klucz, idę dalej. Tym sposobem o mało tych dwoje nie zostało "w kozie". Czasem też zapominam o psycholożce, która pracuje bardzo długo i jesteśmy w budynku tylko my dwie. Kiedyś ją zamknęłam i poszłam po coś do sklepu. Dopiero wracając zobaczyłam na piętrze w jej pokoju światło.

Jestem sama a praca jest prosta więc odpływam myślami bardzo, bardzo daleko. Często mam ochotę usiąść i zapisać je, ale nie robię tego a potem wszystko zapominam.

Pada śnieg. Pewnie znów dzieciarnia urządzi bitwę na śnieżki. Uwielbiam patrzeć jak się gonią, jak piszczą, sama radość. Mam wtedy w sobie taką pogodę i uśmiecham się do świata.

Czarującego dnia.