Dzień Nauczyciela dziś!

Patrzę na Was przez całe życie. Moim pierwszym zapamiętanym nauczycielem był kierownik ze szkoły podstawowej. Mama zapisywała mnie do ówczesnego przedszkola, wtedy nie było szkolnych psychologów i pewnie panu Cieśli przypadł obowiązek przeprowadzania wywiadu. Dostałam kartkę i ołówek i polecenie, aby coś narysować a ja nauczona w domu przez starsze siostry podpisałam się w rogu tak jak się podpisuje sprawdziany. A potem oczywiście narysowałam misia. Kocham misie. Nie bardzo pamiętam podstawówkę.

 Nigdy żaden nauczyciel nie był wobec mnie niemiły. Nie pamiętam, abym się któregoś bała.

Potem patrzyłam na Was z pozycji matki. Zawsze obecna na wywiadówkach, ciasta na szkolne uroczystości. Mój syn w podstawówce trafił na dobrą matematyczkę i fatalną biolożkę. Widziałam to. Miałam odwagę iść do wychowawczyni i zakwestionować metody nauczania tej drugiej, opowiadającej dzieciom brednie. O tasiemcu, który wyjdzie z dziecka jeśli się je posadzi na nocniku z ciepłym mlekiem.

Jedna z moich nauczycielek opowiadała nam, że każde uderzenie w głowę powoduje mikrouraz i dziecko zapamięta, że tak się nie robi, dlatego jeśli bić dziecko to tylko w głowę. Byliśmy dorośli ale tylko ja wstałam i powiedziałam głośno - proszę aby nikt tego nie brał na poważnie, pani profesor musiała się pomylić!

Patrzę na Was z pozycji sprzątaczki. W angielskiej szkole nauczyciele dzielili się na polskich i zagranicznych. Polki bojąc się o swoją pozycję i pracę (tam był straszny mobbing wobec Polaków) były zamknięte, wyżywały się na niższym personelu. Nigdy z klas nie słyszałam tam podniesionego głosu, często słyszałam śmiech.

W polskiej szkole da się żyć. Niedawno jedna z nauczycielek powiedziała - mnie się lepiej pracuje gdy jest tak czysto.
W polskiej szkole czasem słyszę krzyk i uwaga - śmieję się z tego w środku. Myślę też - i bardzo dobrze, należało mu się. Choć uważam, że te dzieci mają za mało swobody, za rzadko mogą podejmować proste decyzje. Mama odwozi pod szkołę, w szkole wszystko robią za nie panie albo sprzątaczki, po lekcjach znów mama czy tata podwiezie pod same drzwi.
Nawet na wagary nie mogą iść.

Ale miało być o nauczycielach.

Patrzę na Was z pozycji blogerki. Widzę Wasze blogi, Wasze komentarze.  Wielu z Was już jest na emeryturze ale przecież nauczycielem jest się całe życie.
Kiedyś miałam ochotę zrobić tu listę obecności bo ten blog to czasem wygląda jak pokój nauczycielski.
Chciałabym Wam życzyć, abyście nie osiwieli przez siódmą b, mieli jak najmniej dyżurów na dużej przerwie, jak najmniej okienek i zastępstw. Oczywiście życzę również godziwego wynagrodzenia i samych uśmiechniętych dzieciaków.
Dziś też Cię kocham.