znów nie mam czasu odpowiadać na komentarze

Czy warto mieć publiczny blog i czy warto pisać prawdę?
Chcę odpowiedzieć na to pytanie bo wczoraj padło stwierdzenie, że na blogach to są same kłamstwa.

Nie byłabym w stanie zapamiętać kłamstw napisanych przed  laty, a przecież wielu czytelników jest tu ze mną od początku i z pewnością mogliby wychwycić każde oszukaństwo. Pisanie prawdy jest łatwiejsze. Trzeba jednak pamiętać o fikcji literackiej bo przecież historia Pani Emerytki, Waldemara i reszty wariatów z Huty jest całkowicie zmyślona,  tak samo jak wiele opowiadań na tym i na pozostałych blogach.

Gdybym pisała całkiem anonimowo i strzegła swej tajemnicy, nie mogłabym robić wielu rzeczy.

Na onetowym blogu prowadziłam konkursy dla kilku firm i to były całkiem niezłe pieniądze, tutaj również sprzedawałam miejsce pod reklamy i pisałam reklamowe artykuły. To wiąże się z podaniem danych i zawieraniem umowy o dzieło.

Nie mogłabym poznawać ludzi! To jest najlepsze i powinno być na pierwszym miejscu. Ile fantastycznych osób tu poznałam, ile dostałam prezentów, kartek z życzeniami, nawet Hania ma parę drobiazgów od blogowych znajomych, nie mówiąc o kocie i o jeżach!
Dobre, ciepłe słowa, gdy świat wokół jest okrutny i zły a nie chcę kolejny raz dręczyć siostry jednej czy drugiej. Czyli przyjaciele. Mogę w prywatnej wiadomości napisać - muszę się wyżalić, dziś trafiło na Ciebie. I wiem, że nie zostanę sama ze swymi zmartwieniami, a czasem samo napisanie do kogoś pomaga zrzucić z ramion zmęczenie, zniechęcenie a opisany problem okazuje się nie taki trudny do rozwiązania.
Nie mogłabym nikogo z czytelników zapraszać do domu ani z nikim się spotykać. Pić wina na ogrodowej huśtawce, wygłupiać się do białego rana i zapominać się na chwilę o tym okrutnym i złym świecie .
Zawsze, ale to zawsze śmieję się, gdy ktoś, kto nigdy tu nie zajrzał ale wie, że bloguję, prosi - pamiętaj, nie pisz o mnie! Uspokajam - nie będę, nie martw się.  Chyba że robisz coś bardzo, ale to bardzo złego to jednak się trochę bój.  Ale znam wiele osób, które się bardzo cieszą, gdy o nich piszę, o nich lub o wspólnych zdarzeniach i doświadczeniach. Ja natomiast bardzo się cieszę, gdy piszecie mi tu o sobie, o swoich doświadczeniach, o rodzinie, o uroczystościach i codzienności. Taka wymiana, i bardzo dziękuję za zaufanie.


Dziś też Cię kocham.