przerąbane

 Czytacie opowieść,  która będzie przerażająca, straszna i strasząca jak na sobotni wieczór przystało.  Nie żebym straszyła Krzyśka rozbierając się do naga w sobotni wieczór, nie, nie o to chodzi. Niestety. 

No dobra, do brzegu daleko.

Przyznaję i wyznaję – nie lubię nie tylko zamkniętych pomieszczeń. Kto mnie zna to wie – wszystkie drzwi w domu są pootwierane a przy każdych drzwiach są włączniki światła obowiązkowo podświetlane. A to dlatego, że oprócz zamkniętych pomieszczeń nie lubię miejsc, gdzie jest bardzo ciemno i trzeba macać wokół siebie w poszukiwaniu klamki, wyłącznika, i żeby sobie nie wybić zębów.

Mamy w pracy kilka pięter, parter oraz  poziom -1 czyli Mordor albo jak kto woli szatnie i pokój nauczycielski oraz jeszcze kilka pomieszczeń starannie zamykanych na klucz. Na tym poziomie staram się bywać jak najrzadziej, nie na darmo w zeszłym roku czytałam w tramwajach horrory Kinga. I dobrze mi tak, mam nauczkę.

Niedawno śniło mi się, że zeszłam do szatni a tam na ławce leżała moja głowa. Urąbana, i to krzywo. I przerąbana na pół. Teraz jak wchodzę do tego pomieszczenia to patrzę, czy jeszcze leży czy ktoś sprzątnął ale kto niby miał sprzątnąć jak to ja jestem sprzątaczką. Czyli mam przerąbane – tak sobie ten sen zinterpretowałam.

Do brzegu nadal daleko.

Boże, miałam piec placek bo jutro dzieci kochane przyjadą na obiad a ja siedzę i piszę brednie.

Klarka, albo piszesz z sensem albo wio do kuchni!

Pewnego popołudnia ogarnęłam  poziom -1, zamknęłam na siedem zamków i dwanaście kluczy, zgasiłam światło  i  zajęłam się piętrami. Aż tu przypomniałam sobie o czymś, co koniecznie, ale to koniecznie muszę jeszcze zrobić na dole. Nogi mnie bolały, kolana mnie bolały, każdy krok na schodach powodował dźgnięcie w kręgosłupie, dlatego postanowiłam jechać na dół windą.

Kiedy nie ma już w szkole dzieci, pracuję w cienkim podkoszulku i krótkich legginsach, tak mi najwygodniej, nikt mnie nie widzi to staram się aby mi było jak najbardziej komfortowo. Fartuch z kluczami i telefonem leży na krześle, na smyczy mam tylko kilka najpotrzebniejszych kluczy.

I do brzegu!

Jakoś mi się nie udało do tej pory zbudować napięcia, jednak aby dobrze pisać  trzeba dużo czytać i dużo pisać a nie wymachiwać od rana do wieczora mopem.

Winda! Winda jest na klucz jak wszystko. Klucz do zamka, winda przyjeżdża. Wsiadam, wciskam poziom -1.  

Poziom -1 – powiedział czarującym głosem pan zapowiadający piętra. Dziękuję, wysiadam – odpowiedziałam. Wysiadłam a pan zapowiadający piętra zamknął drzwi. I schował siekierę. 

Dobrze ci tak kretynko cholerna – powiedziałam tym razem do siebie i poczułam narastającą panikę. 

Nie widziałam co prawda rozpołowionej głowy na ławce ale dlatego, że ławki również nie widziałam. Nic nie widziałam, ponieważ światło na poziomie -1 zapala się z zewnątrz!

Pierwsze drzwi na ścianie zamknięte, ciemność coraz większa. Coś buczy, coś trzeszczy. Miałam napisać że coś śmierdzi ale gdyby nie śmierdziało to byłoby jeszcze gorzej i straszniej bo to przecież szatnia gimnazjum pełna obuwia sportowego! Gdyby więc zajechało lawendą, różą albo fijołkami słodkimi to nic tylko mówić wieczne odpoczywanie.

Wymacałam w końcu drzwi które nie były zamknięte na klucz. Zaświeciłam. Otwarłam windę, zablokowałam. Zgasiłam światło w pomieszczeniu, które nie było zamknięte. Wróciłam na górę. Napiłam się wody. Napiłam się wody. I musiałam wrócić na poziom – 0 bo miałam tam coś do zrobienia.

Na ławce nie leżała moja krzywo przerąbana głowa.