zimno, coraz zimniej

Nie robiłam tego zbyt często ale zdarzało się. Jeśli nie pomaga blokowanie anonimów (przeważnie nie pomaga bo cóż to za problem założyć fikcyjne konto) trzeba na jakiś czas wyłączyć komentowanie a tego najbardziej nie lubię bo co to za blogowanie jeśli nie pozwala się na dyskusję. Często Wasze komentarze są ciekawsze jak notka. Ale nie wiem już co robić.
Blog jest dla mnie dość ważny, nie muszę tego pisać ludziom, którzy są tutaj ze mną od wielu lat. Ponosi mnie fantazja, zmyślam i opisuję zdarzenia tak absurdalne, że niemożliwym jest aby ktoś w nie uwierzył. O tym, że jednemu facetowi mieszkającemu w Hucie odfrunęła na drzewo kobieta o zdziwionym wyrazie twarzy - uwierzył ktoś w to?
O tym, że  zamykam dzieci w szafie i biję je mokrym mopem.
O tym, że koty gadają do mnie codziennie a raczej co noc, jeden po polsku a drugi po francusku. Po francusku gada ta czarna kotka  z dołu, jakby ktoś pytał.
Zrozumcie. Wstaję rano i kiedy się ogarnę, lecę na przystanek. Jadę 13 przystanków autobusem, zmieniam przystanek i jadę jeszcze 11 przystanków tramwajem. To długo i daleko, nie mówcie że nie. I z powrotem to samo.
Czasem czytam ale nie zawsze się da. Bywa, że w tramwaju czuć ludźmi zmoczonymi deszczem, z parasoli kapie woda a czubki palców mam tak zmarznięte, że nie chce mi się sięgać do torby, wtedy po głowie chodzą mi myśli o wiedźmach, o urzędniczkach z trawą w uszach i o uciekinierach z Kobierzyna.
Często nie czytam ze zmęczenia tylko siedzę jak staruszka. Nie ma czego zazdrościć.
Dlatego proszę, człowieku, kimkolwiek jesteś, odpuść. Pisanie pozwala mi wytchnąć, rozumiesz? Kiedy piszę to głębiej oddycham. Uśmiecham się. Wierzę w lepsze dni.
Lubię swój blog, lubię ludzi, którzy tutaj przychodzą, śmieją się wraz ze mną i czasem wzruszają a czasem złoszczą z bezsilności. To są emocje. Ten blog ma tytuł "Dziś też Cię kocham" i  przez te parę lat pokazałam, że nigdy nie zamienię "Cię" na "się". Nie mam problemu z obśmianiem rzeczywistości, wyśmiania swych wad a nawet wyolbrzymienia ich. Wielu ludzi mnie zachwyca, wiele zdarzeń zapisuję aby pokazać czytającym, że warto żyć, wierzyć, cieszyć się każdym drobiazgiem a czasem choćby tym, że było zwyczajnie i nic przykrego się nie stało.

Człowieku, który nie wiedzieć czemu chcesz mnie dotknąć i wystraszyć - odpuść. Daj mi żyć.