taki zawód

Sąsiedzi patrzą na mnie podejrzliwie bo jak chodzi po kolędzie proboszcz to siedzi u nas godzinę albo dłużej. Sama na siebie też się patrzę z tego powodu podejrzliwie bo to wygląda jakbym nie miała z kim pogadać albo że się u nas jakieś egzorcyzmy odstawia bo na widok ministrantów kot wyrywa z wrzaskiem z domu i to już nie świadczy o tej wizycie za dobrze. 

Zanim napiszę dalej to ostrzegam - jak ktoś nie ma do siebie dystansu i nie rozróżnia ironii i żartów to niech nie czyta. Tu nie na temat - na fejsie jest wydarzenie "500 zł na każdego kota" ludzie się wygłupiają i znakomicie przy tym bawią ale nie wszyscy - wiele osób jest oburzona, że zazdrościmy rodzinom z dziećmi, zresztą na moim pierwszym blogu też mi się za to dostało, ale nie o tym chcę teraz pisać. 

W tym roku myślałam, że ta wizyta nie będzie za długo bo zimno, zresztą już rano wyłączyłam ogrzewanie żeby w domu było rześko. Po drugie ustawiłam zegarek na półce tak, żeby się rzucał w oczy, do jedzenia i do picia nie szykowałam nic jak zwykle. 

Kot wrzasnął i uciekł na pole, ministranci poszli do sąsiada i zaczęło się przerzucanie tematami. Nie o wszystkim napiszę bo i tak by mi nikt nie uwierzył. Sztuczka z zegarem nie podziałała bo gość usiadł tyłem do tej półki. 

Gadaliśmy o wyzysku człowieka przez człowieka, o mafiach narkotykowych, o zjawiskach paranormalnych, uzdrowicielach, aniołach, pedofilach, mediach i tajemnicach zawodowych. 

Przypomniałam sobie historię z zeszłego roku z sanatorium - był tam na kuracji starszy, emerytowany ksiądz, bezustannie adorowany przez wianuszek pań - kuracjuszek. Ja temu człowiekowi serdecznie współczułam bo te panie zachowywały się żenująco usługując mu, przynosząc smakołyki, odnosząc jego naczynia.  Chodziły z nim całym stadkiem na spacerki, zapraszały go na lody i kawę. 

Ja widziałam po prostu starego, bezradnego człowieka który z niczym sobie nie radzi. Nie miał nawet kąpielówek, na basen chodził w majtkach i kapciach. Ale takich staruszków było wielu. 

Rozmawiałyśmy wówczas o tym z dziewczynami z pokoju i ja powiedziałam -  tu każdy z nas jest kuracjuszem i mnie nie obchodzi czym się kto zajmuje w "cywilu". 

No, nie całkiem to prawda, mnie też nikt nie lubił za pisanie na blogu. Ale to przecież nie powołanie tylko wybór! A ksiądz musi być księdzem do końca życia. 

I tak sobie gadaliśmy aż zaczęło mi kapać z nosa bo pamiętacie - wyłączyłam ogrzewanie dla rześkości. Tymczasem do drzwi zaczął się ktoś dobijać, to był nie kot tylko ministrant,  naprawdę zniecierpliwiony bo ile można czekać. 

To się z księdzem pożegnałam, włączyłam piec, obejrzałam obrazki, schowałam kropidło i lichtarzyki i wpuściłam kota, który oburzony parsknął do miski ze święconą wodą i uwalił się na bielutki obrus. 

Kasa w kopercie znów mi została.