zakończenie

Wyroby butelkowane z nowej linii nie miały wzięcia. W sklepach pojawiły się napoje w kartonikach i ludzie zachwycili się jednorazowymi opakowaniami. Już nie trzeba było kłopotać się z oddawaniem lub wymianą szklanych pojemników, znikały punkty skupu butelek.

Coraz więcej mleka i śmietany nalewaliśmy do foliowych worków i do plastikowych kubeczków. Ktoś wpadł na idiotyczny pomysł, by zgrzewać większe worki i wlewać do nich po kilka litrów mleka. Oczywiście folia nie wytrzymywała i te wory pękały a mleko lało się po całej chłodni. Szybko zrezygnowano z tego pomysłu.

Za głównym budynkiem powstała lodziarnia. Akurat w tym samym czasie wchodziła na polski rynek bardzo silna zagraniczna marka.

Lodziarnia była budowana od podstaw i wszystkie urządzenia były tam nowe. Kierownikiem został tam majster z twarożkarni, bardzo solidny i odpowiedzialny człowiek. Od początku wprowadził reżim sanitarny, dobrał sobie ludzi i pilnował jakości tak, jak na twarożkarni.

Te lody były pyszne, do dziś pamiętam ich smak. Były nalewane do wspaniałych, kruchych wafelków a na dnie rożka była czekolada. Po początkowej euforii okazało się, że nie ma zamówień. 

Mleczarnia miała konkurencję. Już nie szło wszystko, co zostało wyprodukowane, choć czasem zatrzymywano produkcję na butelkowni i ustawieni w rządek ładowaliśmy lody do samochodu-chłodni. 

Zaczęły się też poważne reklamacje towaru, zwracano całe palety rozmrożonych lodów i innych produktów również.

Ktoś z zarządu przywiózł z zagranicy kolorowe, pachnące, gładkie serki i mleczne desery. Zostawili nam je na pokoju śniadań do degustacji. Oglądałam z ciekawością opakowanie i zauważyłam, że są przeterminowane o kilka dni. Majster wyjaśnił, że kilka dni nie ma znaczenia, bo te produkty mają kilkumiesięczny okres ważności.

Byliśmy zaskoczeni. Nasze mleko miało termin przydatności do spożycia zaledwie kilka dni, tak samo serki,  jogurty i twarogi. Daty ważności twarogu wpisywaliśmy ręcznie na karteczkach i nie było mowy o żadnych przekłamaniach. Starsze wyroby po prostu się psuły, kwaśniały i było obrzydliwie czuć, że są stare.

Nie byliśmy wyedukowani, aby wiedzieć, czym są konserwanty i co sprawia, że produkt jest gładki i ma jednolitą konsystencję. Nie przypuszczaliśmy, że już wkrótce nie da się zostawić mleka na kwaśne a sera na sernik nie trzeba będzie przeciskać dwa razy przez praskę.

Panował strach przed zwolnieniami z pracy. Zwalniała tytoniówka, na hucie zaczęły pracować firmy zewnętrzne, rozlatywał się zakład po zakładzie. Pustoszały dworki, doszczętnie zdewastowane przez gospodarstwa rolne.

Majstrowi już nie wystarczyło syknąć do nas – macie po premii. Doszedł kolejny argument – pójdziesz w pierwszej kolejności do zwolnienia.

Pewnego dnia idąc na przerwę wstąpiłam do pokoju biurowego i poprosiłam o kawałek podaniowego papieru. Między kanapką a kawą napisałam prośbę o rozwiązanie za mną umowy o pracę i tak się skończyła moja kariera w mleczarni.