znów o tym Waldemarze

Ze specjalną dedykacją dla czytelnika, którego w ostatnim odcinku zemdliło od słodkości.

Nie chcę nikogo bronić, ale należy pamiętać, że Pani Emerytka, czyli Wandzia, do górników czuła więcej niż niechęć i podejrzenia Lucyny były bezpodstawne. Acha, chyba nie pisałam Wam, co to się w tej Hucie wyczynia.

To tak – kiedy już najstarsi mieszkańcy osiedla Kazimierzowskiego zrozumieli, że takie kobiety jak Lucyna zostają do końca życia samotne, co demonstrują nie depilując wąsika nad górną wargą bo po co depilować wąsik jak się całuje tylko stułę w słuchalnicy, przyjechał Edward i nastąpił wybuch uczuć, i to nie tylko miłości.

Pani Lucyna bowiem nie będąc pewną (słusznie) stałości uczuć Edwarda, widziała wokół siebie krąg rywalek z Wandzią na czele. Bo przecież wszyscy wiedzieli, że był czas najwyższy  na utratę cnoty naszej Emerytki a kandydata jak nie było, tak nie ma. Nie dziwcie się, że tak wszystkich tytułuję, to przez szacunek i przez sympatię.

Zazdrość jest straszna. Nie miała powodu, oj, nie miała, bo nawet gdyby Edward chciał, to nic z tego, nie na darmo Wandzia nosi w torebce młotek. Mama Waldemara powodu nie miała ale niestety zazdrosna była i z tej zazdrości tak się jej przewróciło w głowie, że postanowiła pozbyć się Pani Emerytki, macie pojęcie?

Kto ma nieludzką pamięć to wie, kim jest Alfred, zwany Smutnym Człowiekiem. Kto nie wie, nic nie traci bo nie ma się czym chwalić, ale przypomnę – Alfred z powodu romansu z Samantą stracił wiarę w miłość do żywej kobiety i od tamtej pory kocha taką, która mu od czasu do czasu odfruwa na topolę i ściągają ją strażacy niczym latawca, a konkretnie latawicę. Zna tylko rzeczywistość wirtualną, za drzwi bloku  wychodzi niezwykle rzadko bojąc się ataku niedźwiedzi.

Do niego poszła po pomoc Lucyna, wstyd mi o tym pisać bo prawie wszyscy mieli nadzieję na złagodzenie jej charakteru przez miłość, a tu niestety, z nią było coraz gorzej.

Przyniosła Alfredowi garnek z gołąbkami, bo przecież jego kobieta gotować nie może więc Alfred żywi się zupkami w proszku. Za ten garnek gołąbków kazała mu ukatrupić Panią Emerytkę albo chociaż doradzić, jak uskutecznić ukatrupienie. Kilkuletni pobyt w Kobierzynie robi swoje i nawet, jeśli człowiek ma gołębie serce to i tak zyskuje opinię psychopaty. Niesłusznie! Alfred bowiem zamyślił się i sami powiecie, że jego pierwsza metoda zabójstwa jest banalna i każdy to potrafi. Taki z niego psychopata jak z Waldemara dewiant.

- Rozumiesz, zawiń Wandzię w śliski kocyk, rozumiesz,  i upuść na progu, rozumiesz – zaproponował bez odrobiny entuzjazmu w głosie.

Nie wolno denerwować ludzi niezbyt zrównoważonych psychicznie i dlatego Lucyna nie powiedziała na głos tego, co sobie pomyślała. Bo skąd ma wziąć próg w bloku?! Chyba upuścić na próg zwalniający na osiedlowej uliczce, ale przecież gdzie to tak przy ludziach taki tobół wlec.

- Rozumiesz,  jak nie,  to rozumiesz, tradycyjnie, rozumiesz,  siekiereczką  ciach  rozumiesz w  łeb albo w plecki – rozmarzył się bo dawno już na osiedlu Kazimierzowskim nie było uczciwej bójki  siekierami.  

- Masz tu, rozumiesz, pożyczę ci mojego sprzętu, rozumiesz, niezawodny, lekki i przyjazny rozumiesz, dla człowieka, jak rąbnie to rozumiesz, od razu rozłupie czy utnie, rozumiesz, co tam chcesz.

Wyciągnął spod łóżka sporą czerwoną siekierę z pięknym trzonkiem, pomalowanym na żółto.

- A co ona taka kolorowa? – zainteresowała się Lucyna.

- Żeby było, rozumiesz,  wiadomo, do kogo należy. Rozumiesz, już niejedna siekiera rozumiesz wyciągnięta z pleców nie wróciła rozumiesz  do właściciela bo nie była znaczna,   czyli rozumiesz, zaznaczona.

I na tym skończyła się rozmowa, bo kobieta Smutnego Człowieka zaczęła nie wiadomo czemu ostrzegawczo syczeć, musiał się więc  Alfred nią zająć a Lucyna nie mogąc na to patrzeć zabrała siekierę do reklamówki i poszła do domu.

O tym, czy Pani Emerytka będzie biegać z siekierą w plecach po osiedlu, dowiecie się wkrótce.